See ya latah Nederland #reisblog1

In de trein naar Berlijn. Mijn reis is nu echt begonnen. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Ik heb vanochtend doei gezegd tegen mijn familie en vriendinnen voor vijf maanden. Wow. Dat moet ik me echt nog even gaan beseffen. Het was in elk geval een emotionele bende, maar dat is aan de ene kant misschien ook wel logisch.

Terwijl ik dit schrijf zijn we bij Hengelo, de laatste stop in Nederland van de trein. Mijn laatste stop in Nederland voor de komende tijd. Wat gek. Tot ziens, landje, ik ga even een stukje wereld verkennen. En wat heb ik er zin in. Gisteren vroeg ik me nog af of dit allemaal een grote fout was, maar ik weet nu al beter.

In de ICE Berlin liggen in de bagage rekken alleen maar koffers en backpacken. Om de een of andere reden stelt dat me op mijn gemak. Het zullen ze vast niet allemaal zijn, maar ergens in de trein is er vast nog iemand die voor het eerst alleen op reis gaat naar plekken waar ze nooit eerder zijn geweest. Ik ben niet alleen, ook al ken ik niemand in deze trein.

Tot nu toe gaat de treinreis volgens plan, wat hopelijk zo blijft, zodat ik rond zes uur lekker mijn spullen kan dumpen in het hostel en Berlijn in kan gaan. Ik kijk nu al uit naar het avondeten, een lekkere schnitzel misschien. Of wat anders, wie weet wat ik allemaal tegen kom. Berlijn is misschien niet heel ver, maar het is stap één van een hopelijk onvergetelijke reis. Spannend!

Ik heb trouwens geen enkel idee hoe vaak ik een blog zal schrijven, misschien trouw over elk land één of twee, misschien niet. Ik schrijf wanneer ik er zin in heb. Dusja. Tot later lezertjes.