Belgrado - Receptioniste, bravo! #Reisblog6

Poseren in een tempel. Deze foto is met
veel pijn en moeite toegevoegd.

Van het nieuwe ‘centrale’ station van Belgrado naar het echte centrum (en dus ook mijn hostel) komen was een uitdaging. Eerst leek er geen bus te gaan (terwijl het meer dan drie kilometer lopen was), maar gelukkig wel. Een Duits koppel heeft me daar ook nog eens gered, door mijn buskaartje te betalen, aangezien ik nog geen Servisch geld had. Of ze het in euro’s terug willen? Natuurlijk niet.

Met de bus aangekomen bij het bus station in het centrum is het even uitzoeken hoe ik dan bij mijn hostel kom. Normaal zou ik google maps erbij pakken, maar dat is hier geen optie (in Servië is de bundel van mijn telefoon abonnement niet geldig) en ik heb ook nog geen kaart van de stad. De enige manier? Mensen vragen. Gelukkig komt het helemaal goed en bij mijn hostel word ik warm ontvangen door de receptionist. Een hele aardige vrouw. Mijn bed hier ligt een stuk lekkerder dan in Zagreb en ik kan hier gratis mijn was laten doen (je leest het goed, ze doet het voor je!).

Ik heb een Fransman en een meisje uit Turkije als kamergenoten en samen met hen ga ik lekker uiteten.  We vragen de vrouw van de receptie voor een aanrader, die ons een typisch Servisch restaurant aanraad. Ik neem een soort cordon bleu, maar dan anders, want het is een typisch Servisch gerecht. Het is een opgerolde schnitzel met erin een soort van roomkaas/kaassaus achtig iets en smaakt erg goed. Van het reizen ben ik echter best wel moe dus vrij direct na het eten is het voor mij tijd voor een heerlijk dutje.

Voordat ik vertel over dinsdag, moeten jullie weten dat ik even stress had of ik wel naar Skopje en Athene kon komen. Ik kon namelijk niks meer vinden over de nachttrein (de enige trein!), naar Skopje en Thessaloniki (waar ik heen moest om naar Athene te komen). Mijn dag bestond dus uit toeristische dingen bekijken en informeren bij tourist information.

Helaas wist tourist information het ook niet, ja er zou een trein moeten gaan, maar hij ging niet van Beograd Centar (dat treinstation wat dus niet in het centrum zat) en waarvan ie dan wel moest gaan wisten ze echt niet. Shit. Paniek, paniek, paniek. Toch laat ik mijn dag hier niet door verpesten en trek ik samen met mijn kaart de stad door. Best leuk eigenlijk, dat kaartlezen, aangezien je daardoor veel meer ziet dan wanneer je gewoon een route volgt op je telefoon. Ik ga langs bij het kasteel, waarvan ik een tof uitzicht heb (heel gek want er midden in zit ineens een dinosaurus park en sportvelden), een kerk/tempel (St. Sava) die ze al heel lang aan het bouwen zijn, het parlementsgebouw, wat marktjes en nog meer.

Wat me ook opvalt is dat mijn blonde haar hier ‘bijzonder’ is. Ik word door veel mensen aangekeken en nagekeken, alsof ze nog nooit een blond meisje gezien hebben. Nu moet ik toegeven, ik zag er daar ook niet zoveel, maar oké.

Ik vlieg wat heen en weer door de stad heen en wanneer ik ’s avonds terug kom in mijn hostel ben ik dan ook helemaal af. De Fransman vraagt of ik weer samen met hem wil eten, maar ik heb daar even geen energie voor. Ik maak een cup a soupje klaar met een broodje en kijk gewoon even lekker een film. Even bijkomen van het vele lopen. Zo. Dat had ik nodig.

De volgende morgen ga ik bekijken waar ik de vorige dag niet aan toe gekomen was. Een tempel ofzo, een kerkje, een paar marktjes en zoek ik de rivier bank op. Op weg naar de rivierbank ervaar ik het eerste moment op de reis waarin ik me helemaal niet op mijn gemak voel. Ik loop door een parkje waar ongeveer 150 tot 200 mannen zijn, geen vrouw in zicht. Ze zijn niet Servisch, maar ook niet allemaal toeristen. Ze zien er een beetje Indisch uit. Geen probleem natuurlijk, totdat ik in één keer allemaal geschreeuw naar me toe krijg en ontzettend veel ogen op me voel. Ik heb geen idee wat ze allemaal roepen, maar toch versnel ik m’n pas, want dit is niet mijn scene.

Verder ga ik langs het internationale busstation, want ik heb nog steeds geen oplossing voor het Skopje probleem. Al snel kom ik er achter dat er in ieder geval bussen gaan (yay!). Tegen vijf uur kom ik terug bij mijn hostel, waar ik in goede hoop de receptioniste vraag of zij misschien een idee heeft vanaf waar de trein zou kunnen gaan. Ze probeert wat dingen en de hoop zakt me al in de schoenen wanneer ze ineens zegt: “Aha! I found it, it leaves from Topcider!” Een station wat ook bij Belgrado hoort, maar best wel een eindje verder op zit. Gelukkig, ik kan gewoon verder.

De Fransman was gisteren blijkbaar uiteten gegaan met een groep Nederlandse jongens, waar ik in het hostel mee aan de praat raak. Ze vragen of ik mee ga eten, samen met de Fransman en waarom niet? Weer vragen we de receptioniste om tips en weer worden we doorverwezen naar een typisch Servisch restaurant. Deze keer bestel ik iets van kip met paprika, kaas en bacon. Ook erg lekker, ook al bleek de paprika geen paprika te zijn maar pepertjes, dus die heb ik eruit gevist.

Tijdens het eten krijg ik al het gevoel dat één van de Nederlandse jongens met me aan het flirten is. Dit word alleen maar erger wanneer we met de hele groep een drankje doen in de oudste straat van Belgrado (wat trouwens echt een heel gezellig straatje is ’s avonds, vol live muziek, locals en een fijne sfeer). Hij blijft z’n arm maar over m’n schouder gooien en weet ik veel wat. Tis een beetje vervelend, volgens mij heb ik wel laten zien dat ik geen interesse heb door te zeggen dat ik een vriend heb. Na het drankje heb ik nog zin in een ijsje, niemand anders wil mee totdat die jongen door heeft dat ik alleen ga. Snapt die gast het dan nooit? Een ijsje vinden blijkt wat moeilijker dan verwacht, maar het is gelukt. In het hostel zeg ik maar snel welterusten, ik heb echt geen zin meer in hem, oeps.

Vrijdag is een soort ‘waiting game’. Mijn trein vertrekt namelijk pas om 18.35 ofzo. Van de receptionist mag ik nog  in het hostel rondhangen dus ik download wat films, relax gewoon, ga ergens lunchen, gewoon even een relax dagje. Ook vertrek ik aardig vroeg naar het station, omdat ik niet wil riskeren de trein te missen door het niet zo betrouwbare openbaar vervoer hier. Rond drie uur ben ik bij het station, waar ik een bed voor de nachttrein reserveer en mijn tas dump. Het station is vlak bij een parkje, dus daar ga ik even mijn boek lezen tot het tijd is om weer naar het station te gaan.

Na ongeveer anderhalf uur besluit ik echter dat ik hier word lek gestoken en dat ik dus maar wat eerder terug ga. Eenmaal terug bij het station zitten er al wat meer mensen te wachten en raak ik aan de praat met een Grieks meisje. Ze verteld me dat ze vijf maanden per jaar in Thailand woont en heeft allemaal leuke tips (zoals een forest monestry in Phai, waar je gratis kan verblijven en kan leren mediteren). Al snel komt de trein en is het tijd om naar Skopje te gaan. Een nachttrein, dat heb ik nog nooit gedaan. Spannend!