Denpasar, Padang Bai en Gili T #Reisblog9

Gelukkig is de check in balie snel gevonden, verloopt de vlucht spoedig met erg weinig turbulentie, zelfs de overstap in Singapore is een eitje. Ook al is dat een gigantisch vliegveld jeetje. Vlucht nummer twee slaap ik helemaal doorheen, van het opstijgen tot vlak voor het landen, ideaal. Dan is het hopen dat mijn tas tussen de bagage zit en de uitgang van het vliegveld zoeken. Gelukkig zie ik mijn geliefde backpack al snel liggen, is de paspoort controle (en dus ook de eerste internationale stempel!!) zo gedaan en hoef ik nu alleen nog naar mijn hotel  voor de nacht.

Blijkbaar is vliegveld Denpasar niet echt in Denpasar en dus is betaalbaar vervoer vinden even een uitdaging, maar ook hier komt het helemaal goed. Ik denk namelijk eindelijk een bus te hebben gevonden naar Denpasar, maar voor de zekerheid vraag ik het aan de man die naast mij op het bankje zit. Hij spreekt goed Engels, verteld dat ie gewoon aan het relaxen is op het bankje, dat er geen bus gaat naar Denpasar en helpt me erna om een betaalbare taxi te vinden. Een van zes euro in plaats van 25.

Rond een uur of één kom ik bij mijn hotel aan, je hoort het goed, hotel. Ik vond dat ik mezelf wel even de luxe mocht gunnen van een privé kamer na zo’n lange vlucht. De kamer is een beetje krakkemikkig, maar het bed ligt lekker en dat is het belangrijkste. Ik neem een welverdiende douche en besluit een dutje te doen van anderhalf uur om een complete jetlag te voorkomen.

Wanneer ik wakker word gemaakt door het o zo fijne geluid van mijn wekker kleed ik me aan om de buurt te voet te gaan verkennen. Het deel van Denpasar waar mijn hotel in zit is totaal niet toeristisch en dat merk ik al snel. Kleine kindjes kijken me verlegen maar opgewonden aan, vol verbazing, alsof ze nog nooit een blank/blond persoon hebben gezien. Best wel heel erg grappig, want ze willen allemaal heel verlegen mijn naam weten. Toch voel ik me wel een beetje een museumstuk terwijl ik daar rondloop, willekeurige mensen vragen naar mijn afkomst en wat ik hier dan wel niet doe.

Erg veel doe ik niet die dag, naast een beetje rondlopen, een beetje zitten en foto’s maken in een parkje en verschillende gerechtjes uitproberen. Wanneer ik terug kom neem ik even een snelle duik in het zwembad, waarna het tijd is voor bed, de volgende dag ga ik namelijk naar Padang bai, een stadje aan de kust. Daar ga ik een nachtje chillen voordat ik met Miriam (een vriendin van mij uit Assen) en haar mede vrijwilligerswerk vrienden naar het eiland Gili Trawangan vertrek.

Ik ga naar Padang Bai met een zo genaamd Bemo busje, dit is een soort van taxi, alleen een stuk goedkoper omdat er meerdere mensen in mee kunnen (ook al zat ik er alleen in). Het duurt ongeveer anderhalf uur, maar de omgeving is fantastisch dus ik kijk m’n ogen uit tijdens de reis.

Eenmaal in Padang Bai heb ik mijn hostel snel gevonden (en wat een top hostel is het jeetje!). Ik check in, ga ergens lunch eten, relax even in het hostel en daarna is het tijd om naar het strand te gaan. Voordat ik dit doe ga ik nog even langs bij een boekenwinkeltje in de buurt waar ik mijn uitgelezen boek mag ruilen voor een nieuwe, top! Daarna is het een stukje lopen naar een onbekend strandje van Badang Bai. Ik plof m’n spullen neer in het zand en loop voorzichtig (vanwege alle steentjes/schelpen) het water in. In het water zijn er best wel wat rotsen en is de stroming heel erg sterk, dus erg lang zwemmen doe ik niet. Ik val zelfs nog in het water op een rots en loop een grote schaafplek op, handig…

Na nog even te chillen op het strand en een praatje gemaakt te hebben met een lokale meneer die massages geeft op het strand (die ik niet genomen heb), ga ik terug naar mijn hostel voor een douche om daarna een plekje te zoeken voor het avondeten. Die avond doe ik niet heel erg veel, ik schrijf een blog en dat is het wel, want daarna is het tijd om wat meer te slapen. Het is in Padang Bai ’s nachts rustig en dus kan ik de golven horen vanuit mijn kamer, da’s wel luxe hoor. Vrijdag ochtend zou ik namelijk naar Gili T gaan, een eiland in de buurt van Bali.

Vrijdag ochtend blijkt eerder vrijdag middag te worden, een miscommunicatie tussen mij en Miri en dus besluit ik een massage te nemen. Even heerlijk genieten, erna ergens lunchen en dan Miriam en d’r bende opzoeken voor de boot. Het is even kijken, maar al snel heb ik ze gevonden. Alleen nog even een bootkaartje fixen en klaar. Eenmaal in de boot liggen we nog best wel een tijdje stil in de haven, maar na ongeveer twee uur zijn we dan toch echt bij Gili T. Om aan land te komen moet je een stukje door het water lopen, wat meteen het eiland gevoel geeft.

Het is niet al te ver lopen naar ons hotel, waar ik een kamer deel met Miriam. We zijn met z’n zessen en dus komt het precies uit. De meiden zijn echt super aardig en gezellig en ik kan het al snel goed met ze vinden. We spreken af dat iedereen drie kwartier heeft om even tot rust te komen, zodat we erna naar het strand kunnen. Het is een hele relaxte middag, zwemmen in zee, we eten wat, liggen gewoon lekker aan het strand, Miri en ik gaan nog even schelpen zoeken en na het strand gaan we nog even zwemmen in het zwembad bij het hotel.

Die avond is het tijd om uit te gaan, daar staat Gili T ook wel redelijk om bekend. Gezellig is het zeker, alleen het is ook echt super warm. Rond half twaalf ga ik samen met Tess even bij het strand zitten om even af te koelen en samen besluiten we dat we die hitte ook niet meer in hoeven. Met z’n tweeën zijn we gewoon heerlijk aan het kletsen, zelfs wanneer we bij het hotel aankomen. We praten tot een uur of twee en gaan daarna lekker slapen. De anderen komen vast wel thuis.

Toen ik zaterdag ochtend wakker werd lag Miriam gewoon naast me in bed. Ik check ook even of Salma en Rianne terug zijn gekomen (ze liggen nog heerlijk te slapen) en over Tess en Signe maak ik me geen zorgen, die heb ik allebei gisteravond naar bed zien gaan. Ontbijt is inbegrepen en nadat iedereen heeft ontbeten trekt de groep naar het strand. Miriam en ik willen ons haar laten knippen, dus laten we de rest achter en gaan we op quest naar een kapper.

We hebben allebei best wel lang haar en willen het graag kort, dus zijn we elkaars steun. Miri gaat eerst en daarna is het mijn beurt. Best grappig, want ik vind mijn haar niet heel erg leuk en Miriam dat van haar niet, maar we vinden dat van elkaar wel leuk. Volgens mij gaat dat altijd zo. Ik vind mijn haar net iets te kort en Miri denkt dat ze op een jongen lijkt (sorry Mir, maar dat deed je ook al met lang haar 😉 <3). Ook is Mir op zoek naar een bikini. Samen gaan we op quest maar zonder geluk. Tijd voor zee dan maar.

We zouden zaterdag met z’n allen rond het eiland fietsen, maar Tess moest terug naar Bali zodat ze naar haar vrijwilligerswerk kon, Signe is op date en Miriam en Rianne zijn moe, dus besluiten Salma en ik met z’n tweeën te gaan. We komen allemaal mooie plekjes tegen, genieten van zonsondergang, maken foto’s, kletsen lekker en genieten gewoon van onze middag. Als we terug komen bij het hotel is het tegen etenstijd. We maken Rianne en Miriam wakker, wachten tot Signe terug is van d’r date en gaan de stad in voor ons laatste avondje Gili T.

Ook zaterdag avond gaan we uit en het is een gezellige benden vol strand praat, spelletjes, drankjes en gezelligheid. Op een gegeven moment zitten Miriam en ik even te kletsen bij zee wanneer er af en toe blauw lichtgevende puntjes in het water voorkomen. Geen idee wat het precies zijn, maar volgens mij een soort van lichtgevende algen. Heel gaaf. Op de weg terug naar huis besluiten Miriam en ik random nog even in zee te gaan zwemmen. Een soort van skinny dippen, maar niet helemaal, we houden onze onderbroek aan.

Nat en koud lopen we terug naar het hotel, waar het, na een douche, tijd is voor slaap. Morgen gaan we namelijk alweer terug naar Bali. Zondag ochtend kunnen we rustig aan doen, check out is tegen elf uur en de boot vertrekt pas om drie. Bepakt en bezakt vertrekken we naar het strand, waar we gaan wachten op de boot. Ik moet zeggen, ik ken al die chickies pas een paar dagen, maar ik hou van ze. Ik ga ze dan ook best wel missen als ik straks weer alleen verder moet.

Met de boot terug naar Padang Bai is een hel. We zitten redelijk voor in met ruige zee en een half uur voordat we er zijn gaat het mis. Ik kots alles (voornamelijk mezelf) eronder. Gelukkig is er een man van de boot die goed voor me zorgt. Hij brengt me naar de wc van de boot waar ik mezelf kan “opschonen” (en nog wat meer moet overgeven, waarbij hij over m’n rug wrijft en m’n haar vast houdt). Wanneer ik me eindelijk wat beter voel vertrekken we naar het dek.

Gelukkig is het bewolkt dus schijnt de zon niet en ook boven blijft de man bij me. Ik kan niet zeggen hoe dankbaar ik hem ben, want ik voelde me verschrikkelijk, maar hij maakte het toch wat minder erg. De reis naar Ubud was dan ook mijn minst favoriete tot nu toe, want ik kon niet douchen tot ik vier uur later aankwam in mijn hostel.