Ljubljana & Bled - wat een pret #Reisblog4

Lekker chillen op een bruggetje

De reis naar Ljubljana ging niet helemaal zoals gepland. Vanaf Wenen tot Villach was er niks aan de hand, maar eenmaal op Villach bleek dat mijn trein naar Ljubljana wel een half uur vertraging had. Daarbij begon het precies op dat moment ook nog is behoorlijk te waaien/regen/onweren en daar zat ik dan. Drie kwartier haast bibberend wachtend op de trein. Vooruit, vertraging gebeurd af en toe.

Eenmaal op het station in Ljubljana ga ik op zoek naar een bus die richting mijn hostel gaat. Na een tijdje te zoeken kan ik het nog steeds niet vinden dus vraag ik iemand die er uitziet alsof ze er verstand van hebben om hulp. Een kijkje op Google Maps later blijkt er helemaal geen bus richting mijn hostel te gaan en dus moet ik ongeveer 1,5 km lopen.

Tegen kwart voor acht kom ik dan toch nog eens aan en na ingecheckt te hebben word ik naar mijn kamer gebracht. Ik slaap met zeven anderen, maar de bedden hier zijn super chill. Ik slaap op het onderste bed en heb allemaal opbergvakjes voor spulletjes, een kluis onder m'n bed (waar mijn tas ook echt in past, dat is lang niet overal het geval) en gewoon een bed wat lekker ligt. Snel even alle spullen droppen en erna door naar de supermarkt. In dit hostel is er een keuken dus om geld te besparen/groentes te eten ga ik die avond zelf lekker koken.

Wanneer ik terug kom van het boodschappen doen zit de keuken vol met mensen waardoor ik warm wordt ontvangen. Meteen wordt ik meegevraagd naar de bar waar ze heen gaan, maar omdat ik nog moet avond eten en redelijk moe ben van het reizen sla ik het een keertje over. Een meisje in de groep blijkt ook Nederlands te zijn en wat is het fijn om even Nederlands te praten. Zelfs als je dat niet hoort te doen als de rest van de groep je dan niet kan verstaan. Al snel gaat de groep mensen er van tussen, geniet ik van mijn wok bloemkool en ga ik daarna lekker slapen in een top bedje.

Op dinsdag 3 september ga ik met een Pools meisje uit mijn hostel de stad verkennen. Het is zonnig, maar niet te warm en Ljubljana heeft een hele relaxte vibe. De binnenstad is niet heel groot, maar wel gezellig druk. Op het plein midden in de stad staat een man bellen te maken, zijn er allemaal eettentjes, live muziek en het is gewoon heel kalm. De mensen hier zijn super vriendelijk en helpen je al te graag de weg vinden. Overal in de stad zijn draken terug te vinden, dus wanneer Maria (het Poolse meisje) en ik bij een marktje terecht komen vraag ik een van de mensen in een stalletje naar het verhaal. De mevrouw verteld dat de draak ooit een cadeau was voor een van de leiders van Ljubljana en dat iedere stad zo z'n mystieke wezens heeft. Een erg duidelijk verhaal vond ik het niet, maar ik waardeerde het zeker.

Na rondgelopen te hebben door het centrum van Ljubljana gaan Maria en ik naar het Kasteel die op een berg midden in de stad staat. Het is wel een klein stukje klimmen, maar goed te doen is het zeker. Ik had een geweldig uitzicht van Ljubljana verwacht, maar die viel een beetje tegen. Het centrum van Ljubljana is namelijk erg mooi en oud, maar verder naar buiten staat het vol hoge gebouwen, wat de skyline een beetje verpestte. Ik weet niet waarom, maar het is een beetje mijn persoonlijke doel geworden om in elke plek in Europa een skylinetje mee te pakken.

In de avond ontmoeten Maria en ik een groep Fransen en een Sloveense jongen die allemaal (net als ik) aan het interrailen zijn door DiscoverEU. En wat was het gezellig. Ik laat de Fransen het liedje Parijs van Kenny B horen, omdat ze vroegen hoe goed mijn Frans is en al het Frans dat ik kan zo'n beetje uit dat liedje komt. Ik ken de tekst van het liedje en dus zing ik zachtjes een beetje mee, een grote fout als je het mij vraagt. Al snel gaat het niet meer om het liedje maar om hoe 'goed' ik wel niet kan zingen. Dit blijft de hele avond een beetje een ding.

Op een gegeven moment zitten we in de McDonald's en willen ze graag dat ik Hello van Adele ga zingen. Ik wil eigenlijk niet, maar vooruit, ik zie deze mensen hierna toch nooit meer. Kelly (een van de Franse mensen) wil me heel graag filmen. Ik vraag aan haar waarom en ze zegt dat ze mijn stem zo mooi vindt dat ze het terug wil kunnen luisteren. Een beetje ongemakkelijk als je het mij vraagt (al helemaal omdat ik vind dat ik niet heel goed zing), maar hey, als zij 't graag wil. Rond twaalf uur (dus nog mooi optijd) ga ik terug naar het hostel want de volgende dag is het tijd voor een excursie.

Ik sta om half acht op. Op 4 september ga ik naar Bled. Een plaatsje in Slovenië met een groot meer waar het enige natuurlijke eiland in Slovenië zich bevindt. Samen met Maartje (het Nederlandse meisje uit mijn hostel) loop ik naar het station, waar ik Maria zou ontmoeten om samen de bus van negen uur te nemen. Eenmaal daar blijkt Maria spoorloos, dus kijk ik of ik toevallig een berichtje van haar heb. Ja hoor, ze vraagt of het misschien een uur of twee later kan. Omdat ik al op het station ben en niet te laat in Bled wil zijn stel ik voor om haar daar te zien, zodat ik nu alvast kan gaan. Geen probleem, rond een uur of één zou ze er zijn en of ik wou wachten met naar het uitkijkpunt klimmen, zodat we dat samen konden doen. Natuurlijk, geen probleem.

Aangekomen in Bled sta ik versteld van hoe mooi het er is. Het water is prachtig blauw en helder, zo helder dat je de vissen erin kan zien zwemmen. Aangezien Maria er pas om één uur zou zijn, loop ik een stukje rond het meer tot een  soort oever waar je lekker kan liggen/zwemmen/chillen. Daar kom ik aan rond twaalf uur, dus besluit ik daar een uurtje te wachten op Maria. Één uurtje word echter al snel drie en wanneer ze er om half vier dan eindelijk is, wil ze toch liever niet mee naar het uitkijkpunt. Oké, dan ga ik wel alleen, heb ik voor niks zo lang zitten wachten.

De klim naar het uitkijkpunt is een drama. Het is ontzettend stijl, er is niet echt een pad en het is echt wel wat verder dan dat half uurtje dat ze aangaven. De klim is zwaar en zweten, maar eenmaal bij het uitzichtpunt ben ik ontzettend blij dat ik het wel gedaan heb. Het uitzicht is namelijk geweldig. Magnifiek. Het voelt alsof ik op de top van de wereld sta. Het gevoel dat ik daarboven heb is eentje die ik haast niet kan beschrijven. Je voelt je ontzettend krachtig, alsof niks je nog neer kan slaan, wanneer je zo'n tof uitzicht hebt en de klim was zo'n uitdaging. Ik kan niks anders doen dan het indrinken en genieten. Ik voel me invincible. Helaas kan ik hier niet voor eeuwig blijven en is het tijd om naar beneden te gaan.

Beneden zoek ik Maria op, nemen we de bus, zeg ik gedag tegen Maria en loop ik terug naar m'n hostel. Ik ben helemaal gesloopt. In het hostel neem ik een verdiende douche, maak ik een kop cup a soup klaar en ga ik daarna (tegen half tien) m'n bed in. De volgende ochtend moet ik namelijk uitchecken en op naar de volgende stop: Zagreb.