Wenen - the pritty city #Reisblog3

Me met een fonteintje 

Het hoofdstation van Wenen is groot, dus de tram naar mijn hostel vinden is redelijk stressvol. Wanneer ik eindelijk denk hem gevonden te hebben, blijk ik op de verkeerde kant van het perron te staan. Nice Plien, goed gedaan. De rit is ongeveer vijftien minuutjes en daarna moet ik nog een heel klein stukje lopen. Wanneer ik het hostel zie denk ik meteen: "oh oh." Het ziet er nou niet bepaald gezellig uit. Het is afgesloten met hekken en is erg grauw. Tijdens het inchecken merk ik al snel dat de staff onpersoonlijk is en niet erg vriendelijk, dus dit wordt wat. Eenmaal ingecheckt begeef ik me nar mijn kamer, die op wat spullen na, leeg is.

Die overigens de hele avond leeg blijft. Ik maak van de lege kamer gebruik door 'even' te bellen met mijn vriend, maar twintig minuutjes word al snel anderhalf uur. De volgende ochtend zijn er wel mensen in de kamer, maar wanneer ik ze begroet met een goede morgen word ik straal genegeerd. Oke, check, geen sociaal hostel dus. Te voet vertrek ik naar het centrum en al snel kom ik er achter dat Wenen (ook buiten het centrum) een super mooie stad is. Alle gebouwen lijken kunstzinnig, versierd met beelden, felle kleuren en gewoon fancy. Na ongeveer een kwartiertje lijkt het op Google Maps dat ik maar niet dichter bij lijk te komen en dus neem ik de bus die toevallig een stukje verder in de straat stopte.

Het was de bedoeling om op zondag alle toeristische hoogtepunten te bekijken, omdat de winkels dan gesloten zijn, maar blijkbaar zitten de meeste toeristische hoogtepunten in het centrum, dus wanneer ik er rondloop word ik al snel verbluft door de fancy gebouwen en mooie kerken. Van mijn plan om die allemaal zondag te gaan bekijken blijft niks over. Ik val als een blok voor het prachtige Wenen. Alle woorden die ik ken 'don't do the city justice'. Wel merk ik dat de mensen niet per se heel vriendelijk zijn. The pritty city, dat zeker, maar ook the lonely city.

Na een tijd rond gelopen te hebben plof ik neer voor het casino, waar een Aziatisch vrouwtje een geheime operatie lijkt te leiden. Ze zit rustig naast mij op het bankje, terwijl er een continue stroom van Aziatische vrouwtjes uit het casino komt met munten voor de vrouw, waarnaar de vrouw hen geld geeft (en geloof me, geen kleine bedragen). Dit gaat echt wel een half uur door, totdat de vrouw uiteindelijk zelf het casino in loopt, wat ik me afvraag is of ze een geheime operatie runde of gewoon te lui was om munten te kopen.

Wanneer ik besluit om dan toch maar is terug te gaan naar het hostel (nadat ik me flink gehaast had om bij een soort dagelijks marktje te komen die om 18 uur dicht ging die later niet heel impressive bleek te zijn maar wel cute was om te zien), kom ik een kathedraal tegen met een watertje ervoor, waar een straatmuzikant heerlijk aan het gitaar spelen is, precies tijdens het golden hour en dus blijf ik toch nog even hangen om te genieten van de atmosfeer. 

Die avond neem ik een kijkje in de bar van het hostel, in de hoop dat het gezelliger is dan mijn kamer. Niet dus. Als ik beneden bij de bar aan kom is er helemaal niemand. Ik besluit een avondwandeling te nemen en kom er al snel achter dat ik vlakbij het uitgaansdistrict van Wenen zit. Ik loop er even rond, geniet van een mojito en live muziek, maar ook hier lijkt iedereen met z'n eigen ding bezig te zijn en niet geïnteresseerd om nieuwe mensen te ontmoeten. Na een uurtje loop ik terug naar m'n hostel en geniet ik van een heerlijke slaap om de volgende dag naar Schloss Schönbrunn te gaan.

Het is warm in Wenen en op één september ook nog eens benauwd met gevolg dat ik mooi op tijd uit mijn bed gebrand word. Ik vertrek dan ook redelijk vroeg naar Schönbrunn. Had ik al verteld dat ik 'per ongeluk' heel vaak gratis het openbaar vervoer heb gebruikt in Berlijn en Wenen? Zo ook naar Schönbrunn, waar ik even bang was dat ik gecontroleerd zou worden, maar gelukkig niet. Het Paleis Schönbrunn maakte zelf al een hele indruk op me, maar toen ik de tuin zag en de heuvel/miniberg beklommen had om de geweldige skyline van Wenen te zien was ik verkocht.

Ik besluit een drankje te doen in het café boven op de heuvel (veel te duur maar soms moet je jezelf verwennen). Een Australische vrouw van ongeveer zestig spreekt me aan over dat het uitzicht beter zou zijn als er boven ook meer bloemen waren. Wanneer ik antwoord zegt ze ineens: "Ah, you're dutch." Wat leidt tot een gesprek over haar nichtjes die in Emmen wonen (vlak bij mij!) en dat ze in oktober in Nederland is. "Let's meet up!" Ik vertel haar dat ik er niet ben vanwege mijn reis en oh wat is ze enthousiast. Ik krijg alle details over de drie maanden lange trip die ze nu alleen maakt door Europa en tips over Azië, waar ze vorig jaar een tijdje heeft rondgereisd. Ik ben misschien verliefd op Wenen, maar deze 60-jarige Australische vrouw heeft mijn hart. Wat een badass vrouw is dat.

Wanneer ik terug kom bel ik even met het thuisfront. Lekker videobellen met z'n allen. Wat fijn om hun stem even weer te horen, ook al ben ik pas een week onderweg. Gezellig is het zeker, zoals mama zegt: "Dit moeten we vaker doen!"

Dus ja, dat was Wenen ongeveer allemaal. Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van de blog en joejoe.