Zagreb - Wat 'n feest #Reisblog5

Vond de teksten op deze muur zo leuk dat
ik er een foto mee wilde.

Aangekomen op het station in Zagreb wist ik de trams snel te vinden en wauw, de tram die ik moest hebben (nummer 6) stond er ook gewoon al! Enthousiast sprong ik er in, het was redelijk druk, dus ik moest staan en om de een of andere reden had ik het gevoel dat m’n tram vinden iets te soepel was gegaan. Ik besluit op google maps te checken of ik de goede kant op ga, maar zoals verwacht, niet dus. De volgende halte stap ik uit, zoek ik de tramhalte aan de andere kant van de straat en wacht ik op tram nummer zes, die wel richting mijn hostel gaat.

Nu denk je, oké, we zijn nu bij het deel waarin ze aankomt bij haar hostel. Was het maar zo’n feest. Natuurlijk moest er meer mis gaan, mijn tram werd gecontroleerd op tickets en in mijn enthousiasme had ik daar natuurlijk helemaal niet aan gedacht. Een vrouw in de tram schiet me te hulp, ze geeft me één van haar kaartjes (die kosten hier ongeveer 50 cent), legt uit hoe het systeem werkt, waar ik de volgende keer zelf tickets kan kopen en ze verteld wat dingen over de stad. Erg fijn, nadat alles even de soep in leek te gaan.

Eenmaal bij mijn hostel check ik in en krijg ik een rondleiding. De common room (de plek waar iedereen gewoon kan zitten en chillen) hier is echt heel fijn. Groot, veel zit plekken, een klein barretje en ziet er gewoon heel gezellig uit. Tijdens de rondleiding verteld de Australische werknemer dat er een nummer op mijn bed zit die ik kan bellen wanneer er mensen seks hebben in de kamer, omdat het, en ik quote, “can get a little crazy”. (Gelukkig is het niet nodig geweest)

Ik drop mijn spullen op de kamer, stop al mijn dure kostbare spulletjes in een kluis, relax even in de ‘huiskamer’ en ga daarna de stad in. Heel toevallig is iemand die ik in Berlijn al had ontmoet ook vandaag aangekomen en daarom spreken we af samen te gaan avondeten. Het eten is lekker en al helemaal onder het genot van een man die een eindje verder op gitaar aan het spelen is. Daarbij heb ik het met Wilma (mijn Berlijn buddy uit Zweden) ook heel gezellig. Na het eten gaan we even naar Wilma’s hostel om die even te bezichtigen, daarna lopen we door naar de mijne.

Het is aardig druk in de huiskamer van mijn hostel en dus maken Wilma en ik al snel genoeg een praatje met wat andere mensen, waarvan eentje ontzettend dronken en ontzettend vervelend. Omdat we allebei moe zijn maken we het niet te laat. Wilma vraagt me nog mee naar een dagtripje morgen, maar ik sla d’r af, ik ga gewoon even lekker Zagreb verkennen.

De volgende ochtend is het flink aan het regenen en daarom maak ik eerst een uitstapje naar de Decathlon, want ik heb geen (regen)jas bij me. Naar de Decathlon komen is een uitdaging, maar zodra ik mijn lichtgewicht klein opvouwbare regenjas gescoord heb ben ik wel heel blij dat ik hem heb. De stad verkennen in de regen is namelijk helemaal niet zo erg als je niet echt nat wordt. Er zijn niet zoveel mensen en het is een keer wat anders dan je helemaal dood zweten. Ik ga langs bij de cathedraal, de grote markt, een vegan fesitval die toevallig gaande is, een kerkje en loop gewoon wat rond.

Voor lunch ga ik naar binnen bij een restaurantje genaamd nutellini, waar ik een overheerlijke crêpe met kaas en ham bestel. Echt, dat was zo goed. Die dag maak ik trouwens foto’s met mijn GoPro, omdat ik mijn camera niet wil riskeren in de regen. Helaas wanneer ik de foto’s bekijk bij terug te kijken, zijn ze bijna allemaal mislukt. Shit man. Ook vond ik Zagreb wel een leuk stadje, maar niet echt mooi per se, al helemaal in vergelijking met Wenen en Ljubljana.

Die avond zit ik weer in de huiskamer van ’t hostel te praten over Game of Thrones wanneer ik praktisch mijn soulmate ontmoet, een meisje genaamd Paula. Ze komt uit Duitsland, is net als ik geboren in januari, heeft ook een tussenjaar en gaat ook naar Azië (alleen niet op hetzelfde moment). Natuurlijk hebben we meteen een klik en wanneer we worden gevraagd mee te doen aan het beerpong toernooi doen we dit natuurlijk als team. Helaas verliezen we meteen de eerste ronde al, ook al was het wel heel erg spannend! Aangezien het zaterdag is organiseert het hostel een pubcrawl. Ik hoef eigenlijk niet mee, omdat ik zondag met Wilma ga kanoën, maar wordt overgehaald door Paula, Hugo en nog wat mensen waarvan ik de naam niet meer weet.

De eerste bar waar we heen gaan heet Booze & Blues, waar een bandje aan het spelen is. Ze zijn ontzettend goed en ik geniet daar heel erg. Iedereen in de bar geloof ik. Wanneer het bandje stopt valt de sfeer in de bar me tegen, dus hoop ik dat we snel verder gaan, maar helaas, we blijven best wel lang hangen. De bar/club daarna is in een hostel (ben ik even blij dat ik die niet geboekt heb, want had er wel naar gekeken), waar de muziek slecht is en de vibe nogal stom.

Samen met Paula verveel ik me een beetje, dit is niet wat we hadden verwacht. Gelukkig is de laatste club wel heel vet, waar we tegen één uur aankomen. Het is de grootste nachtclub in Zagreb, dus het is wel erg druk, maar gelukkig is de muziek ook goed. Eindelijk meezing muziek. Toch wil ik het niet te laat maken (herinner het kanoën) en ga ik rond drie uur samen met wat andere meiden naar het hostel. Mijn bed in dit hostel is trouwens helemaal kut, je kan alle planken door het matras heen voelen. Naar.

Zondag ontmoet ik Wilma rond elf uur, waarnaar we op zoek gaan naar het meer wat volgens een local een goede plek was om te kanoën. Wanneer we daar aankomen zien we echter allemaal bedrijven en ja, er is water, maar geen mooie natuur om lekker in te relaxen. We hadden ons er nog wel zo op verheugd! Het was zelfs droog, wat we in eerste instantie aanzagen als een zegen. Niet dus.

We gaan terug naar de stad, waar we samen lunchen. In het hostel waar ik slaap is een keuken, dus nodig ik Wilma uit samen met mij te koken. Tegen half drie zeggen we gedag, zodat we allebei even ons ding kunnen doen en we rond zes uur samen boodschappen kunnen gaan doen voor ons avondmaal.

In de tussentijd ga ik snel nog even weer langs alle bezienswaardigheden zodat ik ook niet mislukte foto’s heb en duik ik daarna even mijn bedje in om een film te kijken. Rond half zes krijg ik van Wilma een berichtje of er ook een meisje in haar hostel mee mag eten, waarom niet? Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. In de winkel besluiten we op een broccoli/bloemkool/wortel wok met rijstnoedels (aangezien de een vegetariër is en de ander vegan) en een fles wijn. Het koken is super gezellig, al helemaal wanneer een jongen ons chocolade ijs aanbiedt ‘want hij kan het niet alleen op’.

Wanneer het gerecht klaar is komen we er al snel achter dat we veel te veel hebben gemaakt. Ik loop naar de common room en vraag of er nog mensen iets willen.  De eerste vijf minuten lijkt het er niet op, maar nadat één meisje wat gehaald heeft blijven er meer komen. Uiteindelijk hebben we (inclusief ons zelf) wel veertien mensen gevoerd. Het meisje dat Wilma mee had genomen gaat al snel weer naar haar hostel met een flinke hoofdpijn, maar Wilma en ik blijven nog even.

Het is echt een hele goede avond, we praten over van alles en worden op de een of andere manier echt close. Het voelt alsof ik d’r al een stuk langer ken dan die totaal aantal dagen. Allebei zijn we wel moe, maar wanneer iemand voorstelt naar een karaoke bar te gaan, geven we toch toe. Eenmaal op pad komen we erachter dat er helemaal geen karaokebar open is. Met de groep zingen we op straat, gaan we nog naar een ander barretje (eigenlijk onze eigen pubcrawl) en heb ik samen met Hugo, Wilma, een Duitse jongen en een random Amerikaan, die het gesprek volgde omdat hij mijn Engels Amerikaans vond klinken, een gesprek over liefde. Best intens.

Tegen twee uur ga ik naar mijn hostel met Hugo, aangezien het maandag (dus eigenlijk gewoon een paar uur later maar oke) tijd is om naar Belgrado te gaan. Data vrije landen, here I come!