Medewi, Banyuwangi, Malang #Resiblog11

De volgende ochtend besloot ik dat ik toch nog wel een nachtje in het Wifi-loze hosteltje wilde

blijven. Bij de eigenaar heb ik een scooter gehuurd en ben ik er op uit gegaan. In de buurt van Medewi niet heel veel te zien, maar wel een paar leuke dingen.

Zo ben ik eerst op de scooter naar een boom gereden genaamd: ‘Bunut Bolong’. Nu denk je ‘serieus, heb je een half uur op de scooter gezeten om een boom te bekijken?’ Ja echt waar, maar het was geen normale boom. Het precieze verhaal van de boom ken ik niet, maar het komt er op neer dat er in de boom een natuurlijke ‘tunnel’ zit. Het is een hele oude gigantische boom en er zit dus een groot gat in, groot genoeg dat auto’s er door heen kunnen rijden. Er zit dan ook een weg doorheen. De boom zou heilig zijn en er doorheen rijden of lopen zou moeten zorgen voor geluk, tenzij je een net getrouwd stel bent, dan brengt het ongeluk. Maar geen zorgen, er loopt een weg naast voor alle pas getrouwde koppels.

Ik ben even onder de boom door gereden, heb wat gegeten en een stel locals gevraagd om me even op de foto te zetten. Erg lang ben ik er dus niet geweest, maar de route naar de boom toe (die redelijk een eind in de bergen zit) was prachtig. Weer naar beneden moeten was dan ook echt geen straf.

Eenmaal beneden ga ik op bad naar een strand een stuk verder op. Het strand in Medewi is namelijk geschikt voor surfen en ik heb nog niet de neiging om een lesje te boeken. Tis best wel een eind rijden, maar aangekomen word ik beloond met een praktisch leeg strand. Ik slenter er heerlijk even rond en kom uiteindelijk een visser tegen. Z’n naam is Badi en hij is niet echt een visser, althans, dat doet ie alleen voor z’n plezier. Badi’s Engels is ontzettend goed dus we raken aan de praat. Hij verteld me over vissen met een net. Hoe dat nou precies werkt en dat hij vist voor het avondeten.

Ook verteld hij me over zijn werk. Hij is eigenlijk een olieman ofzo, wat de reden is voor z’n goede Engels. Badi heeft namelijk een langere tijd in een ander land gewerkt voor een Amerikaans bedrijf. Nu woont hij echter weer in Bali. Op een gegeven moment is het tijd om het net uit het water te halen en te kijken naar de vangst. Ondertussen legt Badi me van alles uit. Hij laatj me helpen met het net, maar wanneer ik een best grote krab zie komt Badi er snel aan. Hij verteld dat deze krab je vingers kan breken als z’n grijpers je te pakken krijgen. Badi is niet gevreesd en breekt de grijpers er zo af. Daarna mag ik hem terug brengen naar zee, hopelijk heeft hij het overleefd…

Na een tijdje loop ik terug, want het duurt niet meer heel lang tot de zon ondergaat. Voor zonsondergang wil ik namelijk bij Rambut Siwi zijn. Dat is één van de zeven zee tempels in Bali en t uitzicht moet goed zijn. De tempel is helemaal niet toeristisch en k word ontzettend warm ontvangen. Ik kan eerst gewoon lekker de tempel verkennen voordat de zonsondergang begint.

De zonsondergang is top en tis altijd beter bij zee, het geluid van golven is een ding waar ik nooit genoeg van kan krijgen. Tis nog weer even terug rijden naar Medewi, waar ik ga avond eten bij het Rasta Café. Toevallig zit er een groep Nederlanders waar ik even mee kan kletsen, maar na het eten is het ook wel tijd om lekker te chillen in bed. Ik heb namelijk besloten dat ik naar Java ga de volgende dag, iets eerder dan gepland, maar Bali is het gewoon net niet helemaal.

Die avond slaap ik niet alleen in het hostel, maar heb ik als kamergenoot een gast uit Schotland, die ski les geeft. Ben wel blij dat ie dat niet geprobeerd heeft in Bali, maar dat deed in Nieuw-Zeeland. We kletsen even en gaan dan slapen. De volgende ochtend is rustig en rond een uur of tien ga ik weer richting Gilimanuk. Ik ga echt niet betalen voor een veel te dure taxi, dus wacht ik langs de rand van de weg op de bus. Je hebt hier wel een paar bushaltes, maar de bus laat je er in als je gewoon je hand op steekt en zet je uit waar je wil, als het op de route is dan.

In Gilimanuk is het een eitje om bij de pond naar Banyuwangi in Java te komen. Het duurt ongeveer een uur en een ticket kost wel geteld 53 cent. In Java is het blijkbaar een uur eerder, dus wanneer ik aankom is het daar twaalf uur in plaats van één. Ik ga even ergens eten en wil het liefst die dag nog naar Malang, alleen gaan er geen treinen meer. De plaats waar ik aan het lunchen was is echt honderd meter van het station, dus als de eigenaresse me vraagt of ik bij haar wil slapen voor een klein prijsje zeg ik geen nee. Ik slaap gewoon in een kamer in haar huis, maar mag gewoon gebruik maken van de televisie en de woonkamer enzo. Die middag voer ik echt niks uit, ik kijk tv (de film Marie Poppins returns kwam ik in het Engels tegen met Indonesische ondertiteling), chill op de bank, regel ik mijn treinkaartje en praat wat met het vrouwtje.

Ik moet de trein van vijf uur ’s ochtends hebben, maar op tijd slapen mislukt. Helaas, dan maar moe in de trein. Om vier uur gaat mijn wekker, pak ik de rest van mijn spullen weer in, krijg ik ontbijt en dan is het om half vijf tijd om naar het station te lopen. De treinreis duurt ongeveer zeven uur en ik zit in de economie klasse. Een kaartje kost daarvoor zo’n 3,50 euro. Het is dan ook niet echt luxe, er staan bankjes (allemaal naar een ander bankje toe) waar je met drie mensen op moet zitten. Het is te doen, maar niet heel comfortabel.

Rond half één ben ik in Malang en loop ik naar mijn hostel (ongeveer tien minuutjes). Daar chill ik tot het twee uur is, zodat ik kan inchecken. Aangezien ik best wel moe ben pak ik even wat slaap. Na m’n dutje ga ik op pad naar Kampung Tridi en Kampung Jodipan. Dit zijn twee wijkjes die helemaal geverfd zijn in leuke kleuren. Ook is er een buurt die helemaal blauw is. Bij de entree krijg je een sleutelhanger, hoe leuk! Van al die kleurtjes word ik best wel gelukkig, dus ik zwerf er een tijdje rond, genietend van de muurschilderingen en de vrolijkheid. Erna ga ik ergens eten en dan slapen, t was een lange dag.

1 oktober word ik op tijd wakker en ontmoet ik tijdens het ontbijt twee mensen. Ik wou eigenlijk naar Batu met de scooter, maar ze weten me over te halen om mee te gaan naar een grote waterval genaamd Coban Sewu en nog wat woorden. We gaan met twee scooters, alleen blijkt het een stuk verder dan we hadden verwacht. De waterval zelf is wel machtig mooi, maar om bij de grote waterval te komen moet je door een kleine waterval heen hiken en langs allemaal sketchy uitziende trappetjes. Tis een tocht, maar t waard.

Erg lang blijven we niet, want we moeten ook nog terug. Het is niet dat de waterval nou zo ver van Malang weg is, maar het verkeer is ontzettend druk en sneller dan 50 km per uur kunnen we niet gaan. De weg terug is geen pretje, we zitten precies in de spits, zijn nat (dus het is koud op de scooter) en het duurt gewoon weer heel lang. Toch was het wel een toffe dag, maar wanneer we dan eindelijk terug zijn ben ik helemaal gesloopt. Daphne (het meisje waarmee ik naar de waterval was met Dan) en ik halen bij een winkeltje wat noedelsoep en gaan dan chillen/slapen in ons bed, want toevallig gaan we die nacht allebei op dezelfde Mount Bromo tour (een tour waarbij je de zonsopgang over Bromo (een krater) gaat kijken en erna de krater ook echt gaat ‘beklimmen’ ook wel bewandelen), waarbij we om middernacht moeten vertrekken.

De rit naar het uitkijkpunt loopt voorspoedig en om drie uur komen we aan. We krijgen daar gratis thee of koffie en gefrituurde aardappel op een stokje (heel erg lekker), gezellig met een kampvuurtje want het is ontzettend koud. We hebben nog ongeveer een uur voordat de zonsopgang begint, dus haast hebben we niet. Rond vier uur gaan we op zoek naar een plekje, maar bij de standaard uitkijkpunten is het al ontzettend druk. We (Daphne en ik) vinden een zandweggetje die nog een stuk omhoog gaat, waar het een stuk minder druk is, maar nog weer kouder.

Het is niet dat de temperatuur nou heel laag is (tussen de tien en vijftien graden), maar de wind is echt niet te harden. Daarbij is het nogal zandig, dus als er een hele harde windvlaag is, zit je hele gezicht onder het zand. Toch, wanneer de zonsopgang begint, blijkt die harde wind en het zandhappen het allemaal waard te zijn.

Als je omhoog kijkt zijn er nog duizenden sterren (we denken dat we de Melkweg zagen), terwijl de eerste kleuren aan de hemel verschijnen. Ik kan echt niet in woorden uitleggen hoe ik me op dat moment voelde, ook al heb ik het wel geprobeerd met een soort gedicht die ik ook ergens in de blog zal droppen, ook al is hij niet erg goed. De kleuren zijn echt prachtig, wolken een donker roze terwijl de lucht oranje is en je het donkerblauw ziet veranderen in een lichtblauw. Al helemaal wanneer je dan Bromo kan zien in die eerste zonnestralen sta je versteld. Elke foto die ik maak is niets in vergelijking met het echte plaatje. Dit is één van die dingen die je gewoon moet ervaren om het te begrijpen denk ik.

Na de zonsopgang is het tijd om Bromo dan te beklimmen/bewandelen. We rijden er met de Jeep naartoe en moeten dan nog een stukje lopen. Het eerste stuk is een soort pad omhoog, maar het laatste stuk bestaat uit 250 traptreden. Wanneer je boven bent sta je in principe dus op een actieve vulkaan, wow! Het eerste stuk is vol toeristen, maar waar het hek ophoud, stopt het pad nog niet. Het bad leidt naar een hoger stuk van de krater. Daphne en ik besluiten er heen te gaan. Eenmaal boven op voelt het alsof je op de top van de wereld staat. In de verte zie je de mensen menigte, maar daar boven op stonden we met maar vijf mensen. Aan de ene kant zie je groene bergen voor je uit strekken, terwijl je aan de andere kant rook uit de krater ziet komen. Een ontzettend gekke ervaring, maar ik ben blij  dat ik het met Daphne heb mogen delen.

Op de terugweg stoppen we nog bij een waterval, maar we zijn te moe om helemaal naar beneden te lopen, dus kijken even vanaf het uitkijkpunt. Rond elf uur zijn we terug in het hostel, praten we wat met een dude daar, krijgen we nog onze ontbijt pannenkoek (yay!) en is het daarna tijd om al het zand wat op ons gewaaid is eraf te douchen.

Daphne gaat vlak daarna op weg naar het vliegveld om naar Bali te gaan, maar ik duik even anderhalf uur mijn bed in. Wanneer ik wakker word is het tijd voor een welverdiende massage. Ongeveer tien minuten van mijn hostel zit volgens een meisje die er werkt een hele goede. Voor een full body massage van 90 minuten  betaal je zo’n zeven euro. Het is echt een luxe massage, je krijgt gratis thee en zelfs een soort speciale onderbroek! Het was echt heerlijk.

Die avond ging ik met Yarden (een jongen uit mijn hostel) en zijn vrienden avondeten, ’t was een redelijk dure plek en viel helaas nogal tegen, maar ja. Toen was het tijd om te slapen, want wat was ik moe.

En dan zijn we bij vanochtend. Ik besluit naar Yogyakarta te gaan, maar chill hem tot elf uur in bed, pak dan m’n spullen en ga naar beneden. Daar raak ik nog even aan de klets met twee meiden, maar rond één uur ga ik naar het station, kijken of ze nog een plekje in de trein hebben voor mij. Dus daar ben ik nu, in de trein naar Yogyakarta, ook al zal ik wel in mijn hostel zijn wanneer ik dit plaats, dus meer dan. Nu ga ik even genieten van mijn eerste klas treinrit van achttien euro (de reis duur in totaal zeven uur, waarvan er inmiddels bijna vier om zijn, dus wat een koopje die achttien euro voor ontzettend veel luxe!).

Inmiddels heb ik al een nachtje Yogya geslapen en ga ik vandaag de stad wat meer ontdekken, zin in! nou joehoe lieve luitjes :)

Bromo in words

A million stars above me,

The ground beneath my feet,

Ice cold wind blowing the hair out of my face and sand in my eyes, 

The first colours appearing on the horizon,

Lighting the place up,

The stars start disappearing,

No matter how much I wish them to stay,

To witness,

The painting of the sky,

With me,

As I look at the pinks and oranges,

I lose my breath,

Because I thought I'd never witness magic,

But this must be it,

I want to take this moment with me forever,

But every picture I make,

Just doesn't capture it,

Maybe theres one that caught the changing of the blues,

Only it will never tell you the feeling I got,

So when I look at this beautiful sky,

Lightening me up,

All I can think about,

Is how I'm never going to be able to explain this,

Pictures don't get it and theres not enough words to describe,

So I stop thinking and making pictures,

And drink this masterpiece of nature in for a while.

(Het is geen mooi gedicht maar ik heb m’n best voor jullie gedaan jongens!)