Yogyakarta, ik ben smartah (grapje) #Reisblog12

Yannick, Colette, me Valerie

Van de stad wat meer ontdekken kwam helaas niet zoveel. Die eerste dag dan. Ik had slecht geslapen

vanwege twee snurkende mannen en daarbij waren de laatste dagen best wel zwaar voor me geweest. Dat klinkt misschien wat gek, maar ik was precies 40 dagen onderweg en reizen is meer dan alleen maar mooie dingen zien. Je hebt geen vaste plek en geen vaste mensen. Altijd aan het verplaatsen. Daarbij zorgt reizen ervoor dat ik veel meer tijd heb om alle gevoelens die ik heb echt te voelen. Dingen die ik normaal thuis weg stop, voel ik hier tien keer zo intens en dus las ik, zoals mama dat noemt, een baaldag in.

Ik ga eerst beneden voor het ontbijt. Wanneer ik beneden kom, zit er een meisje nogal verdrietig in de common room, Marit. Ze was net opgelicht en zat er even helemaal doorheen. Na even met d’r gepraat te hebben en haar gerust te stellen gaat ze weer op zoek naar de plek waar ze opgelicht is om te kijken of ze geld terug kan krijgen. Na ’t ontbijt ga ik weer terug naar boven en relax ik een paar uurtjes in bed, ik post de vorige blog, scroll wat op Instagram, kijk een paar Youtube filmpjes, kijk naar de onderkant van het bed boven mij.

Het komt er dus op neer dat ik echt niks doe, tot ongeveer lunchtijd. Ik vraag aan Nancy (de topper van de receptie) of ze een goede plek weet om te eten. Ze raad een Italiaans restaurant aan, aan de overkant van de straat, nog geen vijf minuten lopen. Ik ben een beetje sceptisch, aangezien het westerse eten hier vaak niet heel goed is, maar ze verzekerd me dat het de moeite waard is.

Nancy blijkt gelijk te hebben, het eten is echt heel erg goed. Ik bestel mozzarella sticks, lasagne en zelfs een toetje. Halverwege de lasagne zit ik echt al helemaal vol, maar ik ga het echt niet laten staan, mooi niet. Dus met pijn en moeite, maar vol genot eet ik dat heerlijke ‘Italiaanse’ eten. Als ik terug kom plof ik neer in een zitzak in de common room, zet ik een podcast aan en val ik weer in slaap. Ongeveer twee uur later word ik wakker en toevallig loopt Marit op dat moment weer het hostel in. Een stuk blijer ook. Ze verteld dat ze 60% van het geld terug heeft gekregen, gelukkig maar.

Ik klets nog even met Marit en een andere Duitse jongen uit het hostel. Wanneer ze er vandoor zijn hoor ik uit de deuropening van het hostel stemmen komen. Nederlandse stemmen, over eten… En wat moet ik nog doen??? Je raadt het al, avondeten! Snel loop ik naar de deur en vraag ik of ik mee mag eten. Vol enthousiasme word ik door de groep ontvangen: “Natuurlijk mag je mee eten! Ik ben Joëlle!” Joëlle is samen met haar vriend Luc (sorry als ik je naam verkeerd schrijf) en daarnaast hebben we Sabine, die ze die dag tijdens een tour ontmoet hadden. Samen lopen we door een straat vol restaurantjes, waar we bij een typisch Javaans restaurant gaan zitten.

Al snel bestellen we en wordt het eten geserveerd. Jammer genoeg valt het nogal tegen en is het ook niet erg veel, dus besluiten we nog ergens anders wat te snacken. We komen een restaurant tegen genaamd ‘Double Dutch’, waar ze bitterballen. Kroketten, hutspot, appeltaart en nog meer Nederlandse dingetjes verkopen. We bestellen bitterballen en een biertje. Die bitterballen zijn lekker joh! Zelf gemaakt door een Indonesische vrouw. Na even flink te hebben genoten gaan we ook nog een ijsje halen. Dies ook al zo lekker! En groot!!! Een medium is ‘drie bolletjes’, noem dat maar gerust zes hoor. Daarna is het wel tijd om weer terug te gaan. Sabine zit in een ander hostel, maar wel in de buurt, dus die zeggen we gedag. Samen met Joëlle en Luc loop ik terug naar ons hostel, waar ik lekker m’n bed in duik.

Vijf oktober is het tijd om te gaan ziplinen en tuben. Samen met Marit en Sabine huren we een privé chauffeur. Tis best wel lang rijden naar de zipline en eenmaal daar besluit ik hem even over te slaan (het is namelijk aardig aan de prijs). Sabine en Marit gaan wel en na ongeveer een half uurtje zijn we op weg naar de volgende bestemming – de locatie om te tuben. Dan ga je in een band een soort rivier naar beneden dobberen. Dat was echt heel erg leuk! Met een guide en een groep mensen doe je dat dan en tis gewoon heel relaxt, er is een zwempauze, soms ga je van een soort mini watervalletje en we kregen zelfs gratis noedels erna! En dat voor zes euro ofzo! Na het tuben hebben Sabine en ik nog karaoke gezongen. We wouden één liedje doen, maar de man achter de machine werd zo enthousiast dat we wel zes gedaan hebben.

Avondeten deden we met een hele grote groep Nederlanders. Marit zou de volgende dag namelijk met twee andere Nederlanders naar Borobodur gaan en ook  Joëlle en Luc gaan mee. Het is een gezellige bende, zo met z’n zevenen. We eten in een ‘wereld’ restaurant genaamd Via Via. Erg lekka wel.

Joëlle en Luc vragen me de volgende morgen of ik ze wil ontmoeten bij het paleis van de keizer, waar een soort dansen plaatsvinden. Ze zijn alleen verplaatst van hostel dus we kunnen niet samen lopen. Gelukkig ontmoet ik tijdens het ontbijt twee andere Nederlandse meisjes die ook van plan zijn er heen te gaan. Ze vragen me of ik mee loop en ik kan ’t al snel goed met ze vinden. Het paleis is een stuk lopen, maar met Colette en Valerie kan ik de hitte doorstaan, want stil is het eigenlijk niet. Bij het paleis ontmoeten we Joëlle en Luc, waar we kijken naar de dansen, geïnterviewd worden door Indonesische scholieren die Engels moeten oefenen en komen we er te laat achter dat de echte dans ergens anders is.

Erna ga ik met Co en Val of Val en Co (voor al uw veilige val technieken, want balans hebben we niet) de stad verder ontdekken. We bekijken het waterpaleis, een moskee en nog wat gebouwtjes. Daarna ontmoeten we Yannick (een guy die Co en Val al eerder ontmoet hebben) bij een marktje ofzo. Met z’n vieren gaan we ergens eten en toevallig komen we ook Joëlle en Luc weer tegen! Na ’t eten nemen we dan echt afscheid van Joëlle en Luc en gaan we naar het Vredenburg Museum. Yannick gaat even mee, maar die had al een gedeelte gezien die gaat wat eerder weg.

Wanneer Valerie naar de wc moet, zien Co en ik een klas een soort estafette doen met een t-shirt. Colette zegt: “zullen we meedoen?” Maar wanneer ik toestem, twijfelt ze. Ik haal d’r over om toch mee te gaan, want het lijkt me echt heel leuk en grappig. Vol verbazing en verwondering worden we ontvangen door de groep kinderen en ook hun meesters. We doen twee rondes mee en ik kan met trots zeggen dat mijn groepje twee keer gewonnen heeft. Erna nemen we een groepsfoto en is het tijd om de ‘shopstraat’ van Yogya te ontdekken. We lopen wat rond en nemen erna een GoJek  (een soort goedkope taxi) terug naar het hostel.

In het hostel raken we met een grote groep mensen aan de praat en gaan we met z’n alle avondeten. We zijn uiteindelijk met de Duitse jongen (Thorsten) die ik eerder genoemd heb, Co, Val, Yannick, Ophelia ( een Frans meisje uit Yannicks hostel), een Engels koppel (Olivia en Will) en ik. Tis echt mega leuk! Van de nieuwe mensen kan ik het vooral met Thorsten echt heel goed vinden, lekker kletsen tijdens het eten.

Na ’t eten gaat bijna iedereen nog even pinnen, maar ik en Thorsten gaan vast naar het hostel en kletsen daar nog even verder. Wanneer Colette en Valerie terug zijn ga ik slapen, want de volgende dag (7 oktober), ga ik samen met Co, Val, Yannick en het Engels koppel een lange dag maken.   

De wekker gaat om vier uur ’s ochtends want het was weer tijd om een zonsopgang te gaan bekijken. Deze keer vanaf Borobodur, de grootste boeddhistische tempel in de wereld. Eenmaal daar zaten we vol anticipatie te wachten, alleen kwam de zon maar niet. Erg jammer, maar we hebben wel waar gemaakt voor ons geld (een zonsopgang ticket kost meer) door een uitgebreide fotoshoot te doen. Daarnaast is het inclusief ontbijt, een gigantisch buffet waar je zoveel kan eten als je wil.

De volgende stop was een mini tempeltje, waar Yannick in de buurt even Luwak koffie ging proeven. Das koffie gemaakt door de luwak uitgepoepte koffiebonen. Hij vond ’t in elk geval lekker. Erna gingen we naar een iets grotere tempel, waar een boom stond met lianen. Onze guide zei dat  we er wel in mochten slinger, wat ik ook zeker heb gedaan, met Tarzan geluiden want anders ben je niet waardig genoeg. Later kwam er alleen een man naar ons toe omdat het blijkbaar een heilige boom was. Oeps.

Na de twee tempels gingen we naar een waterval. We moesten een stuk naar beneden hiken om er te komen, maar eenmaal daar was het heel relaxed en chill. Daar zijn we even gebleven, stiekem om de hike naar boven uit te stellen. Eenmaal weer boven zijn we wezen lunchen. ’t Was inmiddels een uur of twee en we gingen onderweg naar Prambanan, een tempel complex met normaal gesproken 244 tempels. Deze zijn echter tijdens de aardbeving grotendeels ingestort en daarom is het nu in restauratie. Wel staat de grootste tempel al. Onderweg hebben we het Engelse koppel afgezet en dus gingen we met z’n vieren verder. We zijn zo lang mogelijk bij de tempel gebleven om de zonsondergang te kunnen zien en hebben dus ook met een gids alle tempels bekeken. Best leuk want dan krijg je heel veel informatie. 

In Prambanan kwamen we nog een koppel tegen die ik ook in Malang al had ontmoet, super grappig! De zonsondergang liet even op zich wachten, maar man o man, die was ten minste wel mooi. Na Prambanan moesten we nog even was ophalen en daarna zette de chauffeur ons af bij het hostel. Samen met Val en Colette heb ik weer gegeten bij ViaVia, waar Yannick zich weer bij ons voegde met een nieuwe souvenir uit z’n hostel, ook een Nederlander. Na ’t eten ging Valerie terug naar ons hostel, maar ging ik met Colette, Bram (volgens mij was dat z’n naam) en Yannick nog ergens een biertje doen.

We gingen nog even mee naar het hostel van Yannick om een thermometer op te halen voor Valerie (die zich niet zo lekker voelde). Co en ik maakten alleen de fout om daar in de hangmat te gaan liggen, dus uiteindelijk was het toch half één ofzo. Goed bezig! ’t Was wel heel gezellig en we hebben echt even diepzinnige talks gehad, erg nice.

Nu zijn we aangekomen bij mijn laatste dag in Yogya, waar ik dus echt wel vijf a zes dagen geweest ben (super lang!). Vandaag ging ik met Colette en Valerie lunchen bij de Italiaan en daarna zwemmen bij het zuster hostel van OsticHouse (ons hostel). Daar hebben we even goed gechilld en toen was t rond vijf uur tijd om terug te gaan.

We brachten snel even de thermometer terug, deden voor mij nog een snel boodschapje (eten voor onderweg) want vanaf half zeven kon ik opgehaald worden voor mijn nachtbus naar Pangandaran. Afscheid nemen van Co en Valerie was de lastigste tot nu toe, want in deze korte tijd zijn het wel echt goede vriendinnetjes geworden. En natuurlijk mis ik Yannick ook wel een beetje… Gelukkig hebben we al plannen voor als ik terug ben. Want ja, Pangandaran wachtte op mij.