Cameron Highlands #Reisblog15

De busrit naar Cameron Highlands is gezellig. We kletsen met Kim (die net een jaar in Australië heeft

gewerkt) en de twee Israëliërs (Alon en Yoav). Ook praat ik veel met Hilde, over bijvoorbeeld mijn relatie, want die loopt niet zo soepel. Het laatste stuk van de rit is tricky, met veel bochten en een buschauffeur die er doorheen scheurt.

Eenmaal in Cameron Highlands gaat Hilde naar een ander hostel dan ik. Samen met Kim, Alon en Yoav loop ik naar mijn hostel. Kim gaat ergens halverwege een andere kant op terwijl ik met de twee mannen in het hostel zit. Eenmaal gesetteld loop ik ineens Victoria tegen het lijf. We kletsen kort en ik vergeet helemaal mijn afspraak om met Kim, Alon en Yoav kip te gaan eten. Ik stuur een lang bericht naar m’n vriend, want het gaan gewoon niet zo goed tussen ons. Daarna val ik in slaap.

De volgende ochtend heb ik een lang bericht van Tom terug en ’t komt er op neer dat we het er over eens zijn dat het beter is als we het uitmaken. Dus dat. Ondanks dat ik het voorstelde, ben ik verdrietig. Ik douche en wanneer ik uit de douche kom staat Vic daar. Ik weet niet hoe, maar ze ziet dat er iets mis is en vraagt wat er is. Ineens komen de tranen, Vic knuffelt me en stelt me voor om met haar en Hilde mee op hike te gaan. Daar staat CH (even wat korter) namelijk om bekend, hike trails en thee plantages.

De hike helpt, net als dat samen met Hilde en Victoria zijn helpt. Het is heel fijn om te kunnen praten over dat het uit is met mensen die ik langer ken dan een dag. Ook hebben we het over allemaal andere dingen. Het is eigenlijk nooit stil tijdens de hike, behalve op lastige stukken. De natuur is mooi, het eerste stuk van de hike is niet echt moeilijk (plus omdat CH zo hoog ligt is het een stuk minder warm) en tijd vliegt voorbij. Het laatste stuk van de hike is iets meer een uitdaging, het namelijk stijl. Toch, we halen de top.

Op de top zit een groep vrouwen een soort picknick te houden. Ik vraag of ik bij hun op het zijl mag zitten. Vol warmte word ik ontvangen, ik krijg eten aangeboden (en al snel Hilde en Victoria ook), doekjes om even op te frissen en ’t zijn gewoon schatjes. Ze vertellen dat dit hun team uitje is, ze werken allemaal in het ‘mental health hospital’. Pittige dames hoor! Dat die klim doen met al dat eten en gasbrandertjes.

Nadat we voldoende zijn uitgerust nemen we een andere route naar beneden, die wat minder stijl is, maar wel heel glibberig. Vic verteld dat ze op scouting altijd een spel hadden, een soort van ezelen, maar dan met vallen. Elke keer als iemand valt, krijgt iemand een letter, degene die verliest moest iets doen. Niemand had ezel behaalt helaas, maar vallen hebben we allemaal wel gedaan. Het was een super toffe dag en toen we terug kwamen van de hike waren we allemaal bek af. Hilde ging naar haar hostel en Vic en ik naar die van ons. Onderweg kochten we nog wat eten, want het was tijd voor een douche en daarna skypen met Anneke.

Anneke en ik kletsen weg en zelfs Tjerk doet nog even mee. Drie uur vliegt voorbij, wat was het fijn even met Anneke te bellen, wow! An, als je dit leest, ik mis je!!! Zelfs Tjerk een beetje. Voor degenen die ’t niet weten, Anneke en Tjerk ken ik van de introductie week in Utrecht en ben ik mee naar Sziget geweest. Ik ga ergens avondeten en daarna slapen.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word heb ik een berichtje van Hilde of ik met haar en Tessa (een Nederlands meisje die bij haar in het guesthouse vrijwilliger is) mee wil op een andere hike. Ik lees het een beetje laat, maar ik haast me naar hun guesthouse om weer lekker op hike te gaan. Het blijkt alleen best wel een stuk lopen naar de hike trail, dus liften we een stukje in een pick-up truck. Het is daarna nog even zoeken, maar we vinden de trail.

Deze hike is heel anders dan die van de dag ervoor. Soms is het super dicht bebost, dan zit je ineens midden in de jungle en het volgende moment naast allemaal plantages. Het was een uitdaging soms, maar ook deze hike is ons gelukt. Terug naar het dorp hebben we ook liftend gedaan, waarna we met z’n drieën zijn gaan lunchen. Na lunch ga ik naar m’n hostel, waar ik de rest van de middag niet zo veel doe. Ik check even hoe het gaat met Vic (ze voelde zich niet zo goed), neem een douche en verder eigenlijk niet zoveel.

De volgende dag check ik uit en kom ik Yoav en Alon weer tegen. Die had ik de hele tijd niet gezien, vanwege verschillende schema’s. Zij gaan vandaag, net als ik, naar Penang. De bus gaat om half drie. Met de twee ga ik even eten en daarna speel ik een potje schaak met Yoav, want Alon is blijkbaar een pro, dus tegen hem ga ik het niet wagen. Helaas moet ik melden dat ik verloren heb, maar niet heel dik. Het was een goede game. Samen lopen we naar het busstation. Ik moet zeggen dat ik een beetje triest ben CH te verlaten, want ik vond het hier echt geweldig. De temperatuur was goed (25 graden ongeveer) en de natuur geweldig. Ook vind ik het jammer Hilde en Vic te verlaten, want die hebben een klein plekje in m’n hart ingenomen. Leven gaat door, het (blijkbaar) goede eten in Penang wacht op me.