Kuala Lumpur #Reisblog14

Lekker zitten op een trappetje.

Na de douane verliep alles soepeltjes en al snel zat ik in het vliegtuig. Ook de vlucht ging volgens de

planning en er gebeurde niet zo veel spannends. Bij de paspoort controle kreeg ik mijn volgende stempel en toen moest ik uitzoeken hoe ik nou naar het centrum van KL (zo noemen alle koele mensen Kuala Lumpur, je spreekt het uit op z’n Engels, dus Kee-EL) moest komen. Er ging blijkbaar een snelle trein, wat de makkelijkste en snelste optie was om bij het centrum te komen, dus nam ik de trein, met mijn liefde voor treinen.

In de trein was Wi-Fi, dus ik kon mooi even de kaart van Maleisië downloaden op maps.me (dit is niet gesponsord, maar die app is de liefde van m’n reisleven). Al snel was ik dan op het station KL central, een vet groot station waar ook alle metro’s enzo van vertrekken. En het was modern, geez. Dus ik deed wat elk zinnig persoon zou doen en zocht een informatie hokje. Want hoe ging ik anders ooit mijn volgende trein of metro vinden die me het dichtst bij mijn hostel bracht?

Gelukkig voor mij was het niet al te moeilijk en kon ik gewoon op de groene lijn stappen en vanaf een station op die lijn was het dan nog vijf tot tien minuutjes lopen. Toen ik uit het station stapte, keek ik m’n ogen uit. Ik ben nog nooit in New York geweest, maar ik kreeg het gevoel dat ik in het New York van Azië was. Overal stonden hoge gebouwen met billboards erop, super veel winkels, mensen en gewoon, wow. Na ongeveer vijf minuutjes moest ik een zijstraatje in en die overgang is heel gek, want ineens ben je weer gewoon in Azië, waar billboards en de H&M nog niet echt een ding zijn.

In plaats daarvan kom je bij een straat vol met streetfood, verlicht door allemaal lampionnen. Mijn favoriete straatjes. Maar eten met m’n backpack was niet m’n plan, dus ik stapte door. Vijf minuutjes later kom ik bij de plek waar mijn hostel hoort te zijn, maar vinden doe ik ‘m niet. Wel zie ik een Indisch restaurant en een ander hostel, met de verkeerde naam. Gelukkig word ik op weg geholpen door een van de werknemers in het restaurant. Het hostel is namelijk gewoon direct achter het restaurant, nu hij het zegt zie ik de deur ook wel, met daarboven ‘Dorms KL’.

Achter de receptie zit een hele aardige vrouw die me incheckt en dan kan ik naar m’n kamer. Al snel raak ik met een meisje in mijn kamer aan de praat. Ze verteld me dat ze al tien maanden onderweg is, tien maanden!! Na een tijdje vraag ik waar ze vandaan komt, want haar accent klinkt bekend. En ja hoor, ze is ook Nederlands! Haar naam is Hilde en ze komt uit Overijssel. Dat is het dichtst bij dat ik tot nu toe heb ontmoet! Al snel komen de andere kamergenootjes binnen druppelen en raken we met z’n allen aan de klets. We zijn met alleen maar meiden en tis een gezellige boel van verhalen uitwisselen. De andere kamergenootjes heten Victoria en Sonja. Iedereen is alleen best wel moe, dus rond elf uur gaan de lichten uit.

De volgende dag ga ik samen met Victoria en Hilde naar de Batu Caves. Dat zijn grotten waar een gekleurde trap naar toe leidt. Er komen is alleen een uitdaging. Hilde weet dat er een gratis bus is in de stad, dus die nemen we eerst. We stappen ergens uit, want we hadden de verkeerde gratis bus, maar vanaf daar zijn we de kluts kwijt. Wel lopen we tegen de central market aan, waar je souvenirs kunt kopen, maar ook kleren en eten. We besluiten dat we naar het centraal station kunnen lopen, wat ongeveer twintig minuten zou zijn. Omdat Hilde maps op haar telefoon heeft staan, volgen Vic en ik haar, tot ze op een gegeven moment zegt: ‘Waar lopen we eigenlijk heen?’ Nice, Hilde. We go!

Ik weet niet meer precies hoe, maar op de een of andere manier weten we toch de trein te bereiken die ons naar de Batu Caves brengt. Kletsend gaat de tijd snel voorbij, dus wat voelt als vijf minuten later zijn we er. Het zit er vol aapjes, die ik niet meer kan waarderen sinds Pangandaran. Vooruit, na een wc-break beginnen we de klim de trappen op. Ik moet zeggen, de grot zelf is nou niet per heel indrukwekkend. Er staat een vrolijke tempel in en verder is er niet zo veel te zien, maar hey, je hebt wel een leuke skyline van bovenaan de trap. Ook heb ik goed gezelschap, maar om eerlijk te zijn vond ik ons avontuur om bij de Caves te komen leuker dan de Caves zelf.

Op de terugweg zijn we allemaal hongerig en gelukkig heeft Vic onderzoek gedaan naar een goed restaurant waar we onderweg langskomen, als we ergens uitstappen. Al snel komen we erachter dat dit de stop is waar we uit de bus waren gestapt. Blijkbaar hadden we dus ook gewoon vanaf daar de trein kunnen nemen, maar ach. Het eten is lekker en erna gaan we terug naar het hostel, waar we allemaal gewoon even gaan chillen.

De dag begint vroeg, want één van de meiden in onze dorm (die laat binnenkwamen en super luidruchtig) bleef de hele nacht maar de airco uit doen. Sorry dat je t koud hebt chica, maar daarom hoeft de rest zich niet dood te zweten, trek dan een trui aan ofzo. Het ontbijt is bij dit hostel inclusief en het is bij het Indische restaurant dat vast zit aan het hostel. Ik moet zeggen dat ik in Maleisië wel mijn liefde voor Indisch eten heb ontdekt, ondanks dat het soms een beetje pittig is. Roti als ontbijt is dan ook echt geen straf. En hij is lekker. Na ’t ontbijt is het tijd om er op uit te trekken. Ik wil namelijk graag een pakketje sturen naar huis. De dag ervoor had ik al gekeken, maar via DHL is het onbetaalbaar, dus vraag ik in de receptie om advies.

Er is een goedkoper postkantoor, genaamd POSmalaysia, dus op quest om die te vinden it is. Na een tijdje zoeken vind ik het toch en kan ik mijn spulletjes versturen, inclusief doos, voor 15 euro. Prima. Aangezien ik al in de buurt van Chinatown blijk te zijn, loop ik daar ook meteen maar even naartoe. Ik ben denk ik wat aan de vroege kant, aangezien nog niet alle kraampjes staan en het nog aardig leeg is, maar ach.

In Indonesië was het me niet gelukt m’n souvenirtje te scoren, maar gelukkig vind ik die hier in Chinatown. Ik verzamel namelijk ‘patches’ van de landen. In mijn laatste land wil ik dan een jasje ofzo kopen en die er allemaal op laten naaien. Vet origineel right. Eigenlijk ging ik patches verzamelen omdat ze niet zo zwaar zijn en ik ze op mijn paarse hoedje wou naaien, maar ik kwam er al snel achter dat mijn hoedje te klein is.

Nu komt de echte uitdaging van de dag, ik wilde namelijk een menstrual cup kopen. Das een soort van tampon, maar dan veel beter voor het milieu, want je doet er ongeveer tien jaar mee. De winkel waar ik die kon halen was alleen niet makkelijk te vinden. Ik moet meerdere treinen nemen, een stuk lopen en toen de winkel vinden, maar het is allemaal gelukt.

Eenmaal terug besloot ik een kijkje te nemen bij de beroemde twin towers in KL. Dat is in het ‘business’ deel van KL. Daar heb ik eerst even rondgekeken in het veel te dure winkelcentrum, waar ik een bh winkel vond. Aangezien mijn favoriete bh kapot was gegaan, had ik een nieuwe nodig (ik kan niet overleven met 2 bh’s sorry minimalisten). Na wat gedoe is het me uiteindelijk gelukt, alleen ging ik weg met vier bh’s in plaats van één. Dat komt omdat je voor één bh al 80 ringit betaald en ik voor vier nu ongeveer 200 ringit heb betaald, dat was de goedkoopste optie, tja.

Nadat ik de bh’s gescoord had, ging ik even een klassiek fotootje maken met de twintowers. Daarna ging ik terug naar m’n hostel.  De meiden (Sonja, Vic, Hilde) wouden vanavond uitgaan en wie was ik om nee te zeggen. Toen we in de common room van het hostel even een biertje zaten te doen, liep ineens een bekende naar binnen, namelijk Dan, van Malang, weten jullie die nog? Wat een toeval. We kletsen even bij en daarna gaat hij ervandoor.

Het dansen met de meiden is echt super gezellig. Het is ergens ladies night en dan zijn drankjes gratis voor meiden. Handig! Rond half drie gaan we terug. De volgende ochtend slaap ik uit, waarna ik op zoek ga naar een nieuw telefoonhoesje (want de mijne kan echt niet meer, hij is zo erg uitgerekt dat m’n telefoon erin beweegt). Wanneer ik geslaagd terug kom zit Hilde op me te wachten. We gaan namelijk samen naar Cameron Highlands. We nemen de gratis bus naar de bushalte vanaf waar onze bus vertrekt. Daar ontmoeten we Kim, ook een Nederlands meisje en twee Israëlische jongens. Wanneer we eenmaal in de bus zitten is het tijd om de drukte van KL te verlaten en naar de natuur van Cameron Highlands af te reizen.