Koh Samui en Koh Tao #Reisblog19

Bussen in Azië werken anders dan bussen in Nederland. Er is geen vast schema met wanneer ze komen en ook zijn er geen vaste bushaltes. De man van de receptie raadt me aan om gewoon naar de bushalte waar ik ben afgezet te lopen en dan word ik daar wel geholpen. Ik heb geen beter idee, dus volg ik z’n plan. Gelijk had ie zeker. Zodra ik aan kom lopen vraagt de vrouw die mij twee dagen daarvoor had ontvangen waar de reis nu heen gaat. “Surat Thani,” vertel ik de vrouw, “met de lokale bus.”

Ze kijkt me even gepijnigd aan en vertelt me vervolgens dat ze niet weet wanneer die weer komt. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten, want na vijftien minuten komt ie aanrijden. De vrouw helpt me de bus te stoppen en weg ben ik. Ik zit echter nog geen vijf minuten in de bus wanneer ik me realiseer dat ik m’n telefoon vergeten ben in de bushalte. Nee, nee, nee, nee. Ik loop naar de buschauffeur om te vragen of hij kan stoppen en dan loop ik zelf wel terug.

Hij stopt, ik loop terug naar m’n stoel om m’n spullen te pakken en daar light ie hoor! Gewoon veilig in de bus, op de stoel. Pfiew. Na wat verbazing van de buschauffeur zijn we dan toch weer onderweg. In de bus ben ik vet gemotiveerd om alle blogs te schrijven waarmee ik achterloop, wat dus ook gebeurd. Goed bezig Paulien!

Na zo’n drie uur komen we aan in Surat Thani en word ik gedropt bij een bootticket bureau. Hier regel ik een ticket naar Koh Samui. Ik moet alleen wel even wachten, maar oké. Om één uur word ik opgehaald door een busje die me naar de haven brengt om vervolgens in de boot te stappen. Nou helemaal smooth! Ik heb al een hostel geboekt (maar drie euro, yay!!), alleen blijkt die helemaal aan de andere kant van het eiland te zitten.

Alle tuk tuks en taxi’s proberen me af te zetten door veel te veel geld te vragen, maar op de een of andere manier vind ik via het bootticketbureau een goedkope ‘taxi’. Hij breng me voor ongeveer vier euro helemaal naar de andere kant van het eiland, in plaats van tien. Het is best wel een lang ritje nog en wanneer we aankomen is het donker. De eigenaresse van het hostel ontvangt me super warm en gezellig, brengt me naar m’n kamer en laat me dan om even m’n ding te doen.

Op een gegeven moment krijg ik toch wel trek en besluit ik in het restaurant wat te eten. Ik heb niet zo heel veel zin om sociaal te doen, dus dat doe ik niet. Ik eet gewoon lekker m’n eten en vertrek dan weer naar m’n kamer. Daar zit nu ook een ander meisje, die me verteld dat ze met 1000 euro het hier vijf maanden vol wilt houden, zodat ze de winter in Rusland kan overslaan. Haar plan is om voornamelijk te liften en te kamperen. Best leuk ja, maar dat lijkt mij wel lastig.

Het Russische meisje is alleen nogal een prater en ik was niet in een sociale mood, dus het gesprek ging niet heel lekker, ook al leek het haar niet echt uit te maken. Na een tijdje gaat ze op pad naar een bar om de rest van de avond te spenderen en dus kan ik weer verder met m’n niks doen praktijken. Dat doe ik eigenlijk de hele avond tot ik in slaap val.

De volgende ochtend trek ik er op uit om het eiland te verkennen. Ik eet ontbijt op het strand en besluit vervolgens naar de beroemde gouden budha te lopen. Het is een eindje, ongeveer 2 a 3 kilometer dus ik doe er ongeveer een half uur over.

De Buddha is inderdaad groot en heeft een tof uitzicht over de zee, maar erg lang blijf ik er niet hangen en besluit ik naar de volgende ‘hotspot’ te lopen. Van dat besluit komt alleen niet heel erg veel wanneer ik er achter kom dat er een katten café is bij de Buddha. Ik loop naar binnen om snel even een kijkje te nemen, maar word al snel verliefd op de katjes en blijf eigenlijk de rest van de middag hangen. Knuffelen met katten terwijl ik een boek lees is echt helemaal niet verkeerd. Daarbij is het uitzicht vanuit het café echt fantastisch. Dus ik vermaak me wel. Ik lees ‘the notebook’ met een kat op schoot, schrijf op de muur op de tweede verdieping (en ja, dat mocht), geniet van het uitzicht en een heerlijke veel te dure oreo shake.

Op een gegeven moment heb ik toch echt wel de tijd die dat ene drankje voor me had gekocht overschreden met een uur of drie, dus begint de wandeling naar mijn hostel weer. Op reis ben ik er achter gekomen dat ik gewoon wandelen echter heerlijk vind, dus ik vind het geen probleem. Genieten van de uitzichten en de sfeer. Ook stop ik op de terugweg bij een markt en maak ik daar foto’s, want die markten in Azië blijven me verbazen.

Terug bij het hostel heb ik best wel een beetje behoefte aan sociaal contact, dus vraag of ik bij een groep Engelsen mag zitten. Ze zijn allemaal al redelijk van de kaart, maar ik heb geen zin in drinken, dus ik geniet lekker van hun dronkenschap. We spelen bussen, ik met water en zij met alcohol en tis wel gezellig. Wannere ze voorstellen om later naar de nachtmarkt te gaan sla ik echter af, want ze zijn dronken en ik ga niet bij dronken mensen op de scooter (reizen heeft me nog niet helemaal verpest dus!!!).

Lekker m’n bed in dan maar. Nog even wat praten met mensen thuis en dan slapen. Kort nadat ik de volgende ochtend wakker word, besluit ik niet langer op Koh Samui te blijven. Ik vind de sfeer niet zo heel chill. Op Koh Phangan is nu echter de full moon party, dus accommodatie is super duur en daar heb ik geen geld voor en dus besluit ik naar Koh Tao te gaan.

Ik ontbijt met het Russische meisje, die me verteld over haar dronken avontuur van de nacht ervoor (iets met veel wodka ofzo…). En dan is het tijd om uit te zetten naar de haven. De boot is mega vol, want hij gaat eerst naar Koh Phangan en dan naar Koh Tao, maar na Koh Phangan zijn er misschien nog 15 van de 100 mensen over. Dat is het moment dat ik weet dat ik een goed besluit heb gemaakt.

Dit gevoel word alleen maar sterker als ik uit de boot stap op Koh Tao. Ik weet niet waarom, maar ik voel me meteen thuis. Er hangt een soort van sfeer die ik nog niet eerder heb meegemaakt op een andere plek. Mijn hostel is gelukkig helemaal niet ver lopen van de haven en de kamer is eigenlijk verassend vol. Ik kom er al snel achter dat iedereen eigenlijk aan het wachten is om naar Koh Phangan te verhuizen voor de full moon party.

Koh Tao staat bekend als HET eiland om je te laten certificeren voor duiken, alleen is dit niet heel goedkoop en weet ik dus niet of ik het wel wil doen. Ik consult mama, die peter (een familievriend) consult en het komt er eigenlijk gewoon op neer dat ik het gewoon moet doen. Ik loop die avond een rondje op het eiland en bekijk mijn opties en dan is het tijd om te gaan slapen.

Op 9 november loop ik dan ’s ochtends vroeg, iets na negenen, binnen bij Impian Divers, de Nederlandse duikschool en vraag ik of ik daar mijn open water kan halen. Ik word gevraagd wanneer. “Uhm.. het liefst vandaag, maar als dat niet kan is morgen ook prima.” Er word een moment nagedacht voordat ik terecht kom bij Iris, die net begonnen is met de les (met twee andere jongens). Ik kan dus gewoon direct beginnen!

De ochtend bestaat uit theorie les over duiken en het inpakken van de duiktas. Daarna heb ik een uur lunchpauze (waarin ik de beste penang curry ooit eet!) en moet ik me omkleden, want daarna gaan we de boot op! We gaan eerst oefeningen doen in het ondiepe, zoals je bril af en op doen, lucht in en uit het vest en nog best wel veel anderen. Het gaat best wel lekker, alleen één van de jongens heeft op 2 meter diepte al ontzettend last van z’n oor, dus hij gaat terug naar de boot.

Vervolgens gaan Iris, de andere jongen en ik nog meer oefeningen doen, maar dan een stukje dieper, zodat we minder last hebben van de golven. Ook deze oefeningen gaan eigenlijk allemaal goed en snel voorbij en ik vind het onderwater kunnen ademen gelijk al super vet. En dan die visjes om je heen, het is gewoon wat anders en we zijn nog niet eens echt op een duik geweest!!

Na de tweede set oefeningen gaan we terug naar de boot, waar we onze zuurstof tank wisselen en even blijven hangen om het stikstofgehalte weer op pijl te brengen en dan is het tijf voor de eerste echte duik! We gaan naar een duikspot genaamd Twins. Deze staat bekend om zijn anemoon plantje en daarmee gepaard gaat natuurlijk de Nemo vis. En ja, nemo is zeker leuk om te zien, maar de hele duik is gewoon magisch. Het naar beneden gaan moet ik heel langzaam doen, want bij duiken krijg je veel druk op je oren en ik heb gevoelige oren, maar ik vind het zo ontzettend gaaf!!

Ik weet dat ik het vaak zeg, maar ook duiken is een van die dingen die je gewoon moet doen om het te snappen denk ik. Het onderwater ademen is één ding, maar de hele onderwater wereld is iets magisch. Veel duikers zeggen dat mensen die niet duiken zo’n 21% van de wereld hebben en mensen die duiken 79% meer. Ik moet zeggen dat ik dat snap na die duik. Het is een compleet andere wereld.

De tijd onderwater gaat zo snel en ik ben echt wel een beetje triest als we laag op zuurstof beginnen te raken en het dus tijd is om naar boven te gaan, want ik kan hier eeuwig rond blijven zwemmen. Maar ja, dat gaat niet. We varen met de boot terug naar het eiland, brengen alle spullen terug naar het gebouw, praten wat over de duik en krijgen dan huiswerk mee voor de volgende dag.

Wat ik niet verwacht had was dat het duiken zo vermoeiend zou zijn. Terug bij het hostel ben ik namelijk helemaal gesloopt. Toch krijg ik het voor elkaar sociaal te doen en mijn ‘huiswerk’ te maken voordat ik ga slapen. Ik maak vrienden met twee Nederlanders, Sira en Boaz die ook willen gaan duiken, alleen weten ze nog niet waar.

De volgende twee dagen bestaan uit ’s ochtends theorie en ’s middags duiken. Voor lunch heb ik een vaste spot gevonden, namelijk waar ik de geweldige penang curry had gegeten. De tweede dag van mijn duikcursus begint Mira aan haar eerste dag, dus heb ik een buddy voor lunch en om mee te kletsen op de boot. Das wel even gezellig. Ook gaat Nick mee, een gast die wil gaan beginnen met z’n Divemaster.

Ook komt Kim de tiende aan, weten jullie nog? Van mijn Maleisië avonturen. Dat wist ik al en daar had ik dan ook echt wel heel erg zin in.  Ik ben alleen na het duiken zo moe dat ik m’n bed niet meer uit kan komen, dus raad ik d’r een plekje aan om te eten en daarna val ik lekker in slaap.

De laatste dag doen we geen oefeningen meer, maar doe ik ’s ochtends de theorie test en ’s middags twee duiken die als het ware mijn praktijkexamen zijn. Gelukkig heb ik allebei gehaald en ben ik nu dus een echte open water duiker! Super vet!!!! Op 11-11-2019, top datum. We hebben tijdens de duiken geen schildpadden of haaien of andere dieren gezien waarvan mensen ontzettend onder de indruk zouden zijn, maar ik vond het absoluut geweldig en ik ga ook zeker blijven duiken.

De elfde is niet alleen de dag dat je lampionnetje mag lopen in Nederland en dat ik mijn duikcursus heb afgerond, maar het is ook de dag dat er een festival is in Koh Tao. Hoe de feestdag heet ben ik vergeten, maar er was veel muziek en je kon overal bloemen mandjes kopen om die vervolgens in de zee te doen. Dit had dan te maken met het loslaten van boze geesten. Voordat we daar heen gaan is het nog even tijd voor een douche, waarna ik Myra en Kim zie om van het festival te genieten.

We lopen rond tussen alle streetfood kraampjes, laten zelf een bloemenstukje los de zee in (wat moelijker is dan verwacht met de golven. We maken er een gezellige avond van, maar maken het niet te laat. Wanneer ik terug kom zitten de twee Nederlanders die ik al eerder had leren kennen nog beneden en al snel raak ik met Sira en Boaz aan de praat, voor nog een stuk langer dan ik verwacht had, maar het was gezellig dus dat is mooi.

Kim en ik spreken af om de volgende dag samen Koh Tao te verkennen, want door de duikcursus heb ik daar nog helemaal geen tijd voor gehad. Myra moet die dag haar laatste duiken doen, dus die kan jammer genoeg niet mee. We huren samen een scooter en gaan als eerste naar een uitkijkpunt/strand op aanraden van Sira en Boaz. 

Het is een betaald strand en je betaald drie euro om er heen te mogen, maar alleen het uitkijkpunt is het al waard, ook al is de klim wat zwaarder dan verwacht in de hitte.

Eenmaal weer beneden is het tijd om van al het zweet af zien te komen in zee. Zoals ik al zei is het een betaald strand, maar daar krijg je dan ook wat voor. Er zijn allemaal ligbedjes, je kan een band pakken, kano’s gebruiken en er zijn een soort van chill netten in zee gemaakt. Dus daar genieten we even. Komen we wat tot rust.

We kunnen hier echter niet de hele dag blijven hangen dus we besluiten naar het volgende uitkijkpunt te gaan. Die is in een soort verlaten bar en tis best wel vet om daar gewoon rond te lopen en je voor te stellen wat hier vroeger allemaal gebeurd is. We blijven echter niet te lang en vervolgen naar het volgende uitkijkpunt. Hiervoor moeten we een super steile weg naar beneden volgen met de scooter en op de een of andere manier komen we bij een resort uit.

Dit is niet echt wat we voor ogen hadden gezien en dus draaien we om. Aan de onderkant van de heuvel waar we net af gereden zijn staat  “Watch out, one rider only”. Kim offert zich op om naar boven te lopen terwijl ik de scooter rijdt. Omhoog rijdend blijkt echter dat het echt veel steiler is dan ik had zien aankomen. Ik weet niet precies wat er gebeurd, het ene moment roep ik nog naar Kim: “Wow het is echt héél steil!!” en het volgende moment vlieg ik van de scooter af, een meter of twee naar beneden, de bosjes in.

Het ging zo ontzettend snel dat ik niet weet wat er precies gebeurd is, maar in wat lijkt 1 seconden staat Kim boven en vraagt ze hoe het met me gaat. Gelukkig voel ik dat er niks ergs aan de hand is. De bosjes hebben mijn val gebroken en de scooter ligt nog bij de weg. Ik heb echt geluk gehad, want die scooter had zo boven op mij kunnen vallen. Ik maak m’n weg omhoog en help Kim daarna om de scooter weer rechtop te krijgen. Dat duurt even, want dat ding is zwaar, maar het lukt.

Kim rijdt de weg verder omhoog waarna ik bij d’r achter op spring. We gaan naar een strandje aan de andere kant van het eiland om even bij te komen en daarna rijdt ik terug naar de stad. We eten wat en Kim haalt voor ons allebei een biertje. We kletsen nog even met twee Canadezen en een Brit, maar ik besluit tegen half tien naar bed te gaan want m’n rug heeft toch best wel een klap gehad van de val. 

De volgende dag breng ik de scooter terug (de verhuurder merkt niks dus geen extra kosten) en ga ik samen met Kim naar Bangkok. Onze boot vertrekt om kwart voor drie, dus tegen twee lopen we die kant op om in te checken. Voordat we weg gaan loop ik nog even een rondje op het eiland die toch wel een plekje in m’n hart veroverd heeft en niet alleen vanwege het duiken.