Ao Nang - van die trap word ik bang #Reisblog17

Eenmaal aangekomen in Satun worden we overvallen door allemaal mensen die ons voor een veel te

hoge prijs bussen willen aansmeren. Martine en het Zweedse meisje willen graag direct naar Koh Tao, maar ik nog niet. ‘On a whim’ besluit ik naar Krabi, Ao Nang te gaan. Dat is een plaatsje aan de westelijke kust van Thailand. Ik weet namelijk hoe duur die bus ongeveer hoort te zijn, dus ik ga echt niet teveel betalen. Door een mevrouw die werkt bij de ferry station word ik naar het busstation gebracht.

De busrit duurt ongeveer vijf uur. Vanwege een probleem met de bus moeten we wisselen van bus, maar snel daarna zijn we weer onderweg. Eenmaal aangekomen biedt een taxi chauffeur aan om me voor 50 bath naar Ao Nang te brengen. Toen we arriveerden bij mijn hostel (tegen zes uur ’s avonds) was dit ineens 450. We gaan naar binnen bij het hostel om het uit te vechten, maar uiteindelijk is het goed voor 300. Dat staat gelijk aan tien euro, voor een autoritje van twintig minuten! Thailand word een duur grapje.

Die avond doe ik niet heel veel. Ik loop wat rond in m’n nieuwe stadje voor een tijdje. Even kijken wat het te bieden heeft. Ook vind ik een plek om even wat te eten. Meest speciale maaltijd die ik in eeuwen gehad heb, namelijk? Rijst! Echt, wanneer ik terug kom in Nederland ga ik een maand geen rijst eten. De rest van de avond chill ik in m’n hostel en ga ik mooi op tijd slapen, je verwacht het misschien niet, maar busreizen maken moe.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word besluit ik dat het tijd is voor  een goede oude strandwandeling. Daar doe ik redelijk lang over, want strandwandelingen hoor je niet te haasten. Erna besluit ik een andere route terug te nemen naar mijn hostel, zonder op maps.me te kijken of dit ook echt kan. Na anderhalf uur lopen begin ik toch wel wat achterdochtig te worden of deze route ooit bij de hoofdstraat gaat uitkomen. Ik check de kaart en al snel blijk dat ik al zes kilometer lang de verkeerde kant op aan het lopen ben.

Ik heb geen zin om dat hele stuk terug te lopen in deze hitte, dus liften it is. Een oud vrouwtje op een blitse paarse scooter neemt me mee. Ik spring bij d’r achterop en al snel zijn we weer in de ‘bewoonde’ wereld. Ik geef d’r een knuffel als bedankje, die warm geaccepteerd wordt. Wat ’n schatje. Inmiddels is het bijna tijd voor zonsondergang. Ik voel me een beetje eenzaam, maar dat is snel opgelost. Ik spreek namelijk een meisje aan die ook alleen zit. Ik vraag aan d’r of ze het oké vindt om de zonsondergang samen te bekijken, want mooie momenten zijn altijd beter als je ze met iemand kan delen.

Dit is een van de mooiste zonsondergangen die ik tot nu toe heb gezien en Karen (uit Amerika, maar ze woont nu tijdelijk in Afghanistan voor werk) is super aardig. Als de zon helemaal onder is gaan Karen en ik samen wat eten. Ik had al wat gehad (geweldige homemade knoflook pita broodjes), maar niet erg veel. Terwijl we aan het zoeken zijn, kom ik ineens Victoria tegen, herinneren jullie die nog van de Maleisië blogs? We kletsen even kort en spreken af dat we elkaar later nog zien.

Karen en ik vinden een plek om te eten, waar we wat delen en daarna lopen we door winkeltjes kijkend naar onze hostels. Eenmaal in m’n hostel raak ik aan de praat met twee meiden uit Engeland die in m’n kamer zitten, Jesse en Anna. Dat is wel even gezellig en we spreken af om de volgende dag ’s middags naar Krabi town te gaan. We praten over van alles, maar rond elf uur is het tijd om te slapen want omijngod, wat ben ik moe de laatste dagen.

Ik ben mooi op tijd wakker, maar de twee meiden waarmee ik naar Krabi town ga nog niet, dus ’s ochtends kan ik gewoon even chillen. Rond een uur of twaalf gaan we opzoek naar een tuktuk die ons wel naar Krabi wil brengen. Dit is niet erg moeilijk, maar vijf minuten later is er iets mis met de motor ofzo, dus belt de tuktuk driver een vriend van hem die een auto heeft om ons voor dezelfde prijs af te zetten. Het duurt allemaal even, maar het komt gelukkig allemaal goed.

Na ongeveer twintig minuten worden we gedropt op de plaats van bestemming, midden in Krabi Town. We lopen wat rond en komen er al snel achter dat er eigenlijk niet erg veel gaande is. Er zijn bijna geen mensen op straat en ook niet bepaald veel bezienswaardigheden. We vragen de receptie van een random hostel om hulp, waardoor we eindigen bij een tempel. De tempel zelf is wel mooi, maar wat het zo interessant maakt, is dat er precies op dat moment een jongen tot monnik benoemd aan het worden is.

We staan er eerst een beetje hopeloos bij, maar worden al snel in de tempel uitgenodigd om mee te kijken. Ik snap niet veel van wat er gaande is, er worden een soort liederen gezongen, offeringen gedaan en op een gegeven moment wordt de jongen dan ineens door allemaal mensen geknuffeld en worden er foto’s gemaakt. De jongen is nu een monnik, dus tis tijd om de familie dat te laten vieren en ze met rust te laten. Het was wel een ervaring om te zien, dat zeker.

Met z’n drieën regelen we een taxi terug naar Ao Nang, waar we op zoek gaan naar ergens om te eten. Nu weet ik toevallig dat er aan de hoofdstraat een soort van local foodcourt zit, waar ze van alles verkopen, maar voornamelijk wil ik er heen voor de kebab tent met zelfgemaakte knoflook pitabroodjes. Want omygucci, wat lekker is dat broodje alleen al.

Na ’t eten is het tijd voor een massage. De massage is echt wel heel chill, maar halverwege begint het flink te regenen. De regen is nog niet voorbij als mijn massage klaar is, maar ik wil echt wel graag want morgen (1 november) ga ik samen met Victoria op pad. Ik sta dan ook redelijk op tijd op, huur een scooter en ontmoet Vic bij een restaurantje waar zij aan het ontbijten is. We besluiten om als eerste naar de tiger temple te gaan. Dit is een tempel die op 300 meter hoogte zit, waar je naartoe kan doormiddel van een 600 m lange trap met 1260 treden.

Ik moet eerlijk zeggen, dat die trap de zwaarste klim was die ik tot nu toe heb gehad. Echt niet normaal! Op sommige stukken is het zo gigantisch stijl en zijn de traptreden zo hoog. Gelukkig ben ik niet de enige die het zo zwaar heeft. Onderweg komen we ontzettend veel mensen tegen die, net als wij, aan het dood gaan zijn (niet letterlijk, natuurlijk). Het voelt wel goed om te weten dat het niet mijn slechte conditie is die dit zo moeilijk maakt, want we halen af en toe iemand in die er echt wel uitziet als een actieve sporter. Ik denk dat als ik dit alleen had gedaan, het heel anders was verlopen, maar dankzij de continue goede vibe tussen Vic en ik, komen we toch bij de tempel aan.

Aangekomen bij de allerlaatste traptreden valt er een gevoel van victorie over me heen. We hebben het gedaan! 1260 traptreden! En wat is het uitzicht het waard! Later hoor ik dat we best wel heel erg geluk hadden met het uitzicht. Tjerk, een vriend van mij, is hier namelijk een paar jaar terug geweest en zag alleen maar wolken. Ik moet zeggen, als ik alleen maar wolken als uitzicht had gehad, was ik voor de snelle route naar beneden gegaan. GRAPJE, geen stress.

We hebben dus in elk geval best wel even een tijdje in die tempel vertoeft, voordat we de trap naar beneden aan konden. Gelukkig was naar beneden gaan een stuk minder zwaar, ook al vond ik het wel een stuk enger, maar he, we zijn beneden gekomen en daar gaat het om. We maken een kleine donatie en krijgen in ruil daarvoor een armbandje voor ‘good luck’.

Victoria heeft nog nooit scooter gereden, dus op de parkeerplaats van de tempel leer ik het d’r. Ze rijdt wat rondjes en even later stap ik bij Vic achterop, zodat ze ook gelijk weet hoe dat is. Wanneer we bij de grote weg aankomen, neem ik het weer over, want we gaan nu naar de Emerald Pool. Een soort natuurlijk zwembad, want we moeten echt al dat zweet van ons af spoelen. Het is een eindje rijden, een uur ofzo, maar we weten het te vinden.

Dan denk je meteen heerlijk bij het water te zijn, wanneer het blijkt dat je nog twee kilometer moet lopen. Dat hebben we er dan nog wel voor over. Het water is mega ontzettend blauw en mooi, maar dat boeit in eerste instantie niet, we willen er gewoon in, potverdorie! Snel kleden we ons om en vliegen we het water in. Het is heerlijk! Niet mega koud, maar ook niet te warm, gewoon de perfecte temperatuur om je een beetje opgefrist te voelen.

We zijn de laatsten in de pool, voordat we een beetje teleurgesteld weg worden gestuurd omdat het gaat sluiten. Snel omkleden en naar de scooter lopen dan maar. Vic rijdt het rustige stuk en ik rijd op de grote weg. Ik weet niet waarom, maar de terugweg duurt altijd korter. Het duurt dan ook niet lang voordat we terug zijn. We rijden samen naar mijn hostel, brengen de scooter terug en kletsen nog even. Ook wil Vic nog even haar haar laten knippen, aangezien haar eigen poging niet heel erg goed was gegaan. Erna loop ik met Vic mee naar haar hostel, waar we dan echt afscheid nemen, want dit is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer dat we elkaar zien.

Het was een lange dag. Terug in het hostel neem ik een heerlijke warme douche voordat ik m’n bed in duik. In de morgen begin ik met mijn tas in pakken, het is namelijk weer tijd om te verhuizen. Om één uur wordt ik opgehaald en naar de haven gebracht, om vlak daarna op de boot naar Koh PhiPhi te stappen. Tijd voor de beroemde Thaise eilanden.